Professioneel gedrag aanleren komt vaak neer op wat reflecteeropdrachtjes. Maar zo moet het niet: het moet een intrinsiek deel zijn van de opleiding, want alleen zo kan het een tweede natuur worden, vindt huisarts en docent Pieter Barnhoorn.
Een bericht over een ‘agressieve Algerijn’ van een huisarts met een praktijk in Ter Apel heeft op Twitter veel ophef veroorzaakt.
Het blijven knagende vragen: Wat is goede zorg? Hoe blijf je een bezield dokter bij hoge werkdruk? Hoe ga je om met conflicten, met (medische) fouten, met medicalisering, de farmaceutische industrie, kwesties van leven en dood?
Op Twitter regent het zonnige vakantiekiekjes van dokters in bikini of zwembroek. Onder #medbikini posten artsen foto’s van hun lichamen buiten diensttijd uit protest tegen een artikel in Journal of Vascular Surgery. De auteurs inventariseerden daarin onprofessioneel gedrag van jonge vaatchirurgen op sociale media, maar dit onderwerp kwam als een boemerang terug bij de schrijvers en nu staat hun eigen professionaliteit ter discussie.
Geneeskundestudenten gedragen zich geregeld onprofessioneel en docenten reageren daar nog te weinig op. Zorgwekkend, vindt Marianne Mak-van der Vossen, die deze week promoveert op haar onderzoek naar onprofessioneel gedrag van geneeskundestudenten.
De patiëntenstop op de afdeling Reumatologie van het Antonius Ziekenhuis in Sneek wordt per 1 maart opgeheven. Er is echter nog geen oplossing voor het conflict tussen reumatologen van het ziekenhuis.
Zestig jaar nadat dat voor het eerst gebeurde, hebben de huisartsen opnieuw de kerntaken en kernwaarden van hun vak vastgelegd. ‘Voor generalisten is nee zeggen niet vanzelfsprekend, maar wel noodzakelijk als we de huisartsenzorg overeind willen houden.’
volgens mij kan een omhelzing heel goed binnen de grenzen van professionele nabijheid passen. Tegelijkertijd realiseerde ik me ook dat ik vanuit mijn rol als arts nog nooit de behoefte heb gevoeld een patiënt te omhelzen.
Als we willen leren van foute of gemiste diagnoses moeten we ons terdege realiseren dat kennis achteraf het perspectief op het gebeurde enorm vertekent, waarschuwt klinisch patholoog en jurist Raimond Giard.
Veel sectoren werken met een gedragscode. De zorgsector nog nauwelijks, terwijl het ook daar heel nuttig zou zijn, zeggen medisch specialisten in Isala. Zij zien introductie ervan als een belangrijke stap in het patiëntveiligheidsbeleid.
Econoom Erik Renkema onderzocht de verantwoordingscontext waarbinnen medisch specialisten werken. Conclusie: het risico op een mogelijke aanklacht heeft ook negatieve effecten. Een simpele oplossing is er niet.
In het tweede jaar van mijn coschappen was het zover: mijn eerste zelfstandig uit te voeren rectaal toucher. Na het lichamelijke onderzoek te hebben geoefend op een lotus en het informatiegesprek op een acteur, werd ik los gelaten op de poli.
Van artsen mag je verwachten dat ze hun handelen baseren op de stand van de wetenschap. Over hoe je dat doet verschillen de meningen nog al.
Sil, 6 jaar, heeft zijn hele leven al jeuk. Voor zijn constitutioneel eczeem heb ik hem volgens de richtlijn behandeld met indifferente zalven en corticosteroïdenzalf.
Het is voor een kinderarts een bijzonder moment als iemand die je als kind onder behandeling hebt gehad een aantal jaren later op je spreekuur terugkeert in de rol van ouder van een nieuwe, jonge patiënt.
Dat je als coassistent na een lange en indrukwekkende dag graag je verhalen deelt met medestudenten is logisch. Maar kijk wel een beetje uit met kletsen als je in de trein zit. En met sociale media.
Amber is 15 en heeft een moeilijk behandelbaar astma.
Bijna de helft van de artsen huilt wel eens op de werkvloer, zo blijkt uit onderzoek deze week in Medisch Contact. Een kwart van de artsen huilt ook...
Bijna de helft van de artsen huilt weleens op de werkvloer, zo blijkt uit onderzoek. Een kwart zelfs in het bijzijn van de patiënt. Huilen is ongemakkelijk en ongewenst maar maakt je niet direct ongeschikt als arts.
Onlangs had ik bij een kind met een erfelijk syndroom een zich ontwikkelende skeletafwijking gemist. De beginfase had ik drie jaar geleden wel beschreven in het dossier, maar de ontwikkeling ervan had ik niet gevolgd ...
Collegiale steun voor artsen die een fout maken, maakt de zorg veiliger. Dat stelt de Amerikaanse chirurg Jo Shapiro vandaag …
De CPME, die vanuit Brussel 34 artsenorganisaties representeert, spreekt haar zorgen uit over het feit dat Oost-Europese artsenorganisaties …
Elke maand bespreekt de hele opleidingsgroep van epilepsiecentrum Kempenhaeghe een aantal willekeurig gekozen patiëntendossiers, in een open collegiale sfeer. Zo leren opleiders en aiossen voortdurend van elkaars handelen en verbetert de kwaliteit van zorg.
Een psychiater kreeg onlangs een beroepsbeperking opgelegd wegens bezit van kinderporno, een privédelict dus. Maar moeten we die kant wel op?
'Die mensen zijn alles kwijtgeraakt. Ik kan het niet meer aanzien, zo’n groot contrast met mijn gelukkige leven. Wat vind je ervan als ik die mensen uit mijn portemonnee 150 euro geef om een dagje naar de dierentuin te gaan?'
