Echt iets voor de co - Vera van Veen
6 reacties‘Dat heeft de coassistent zo gefixt!’
De Spoedeisende Hulp. En niet de eerste keer dat ik die zin hoor. ‘Dat doet de co wel even’ en ‘echt iets voor de co’ zijn variaties en betekenen meestal: ‘iets waar ik zelf geen zin in heb’.
Dit keer is het echter wel leerzaam. Het gaat om een teen. Hij is uit de kom en ik mag hem onder het toeziend oog van een arts-assistent rechtzetten. Minder leuk, uiteraard, voor de breedgeschouderde 17-jarige jongen die eraan vastzit. Maar hij geeft geen kik. Zijn moeder, daarentegen, blijft steeds bezorgd naar hem kijken.
De arts-assistent – kijkend op zijn horloge – vertrekt, terwijl ik de teen tape. De avonddienst is bijna voorbij en hij zegt dat hij me straks bij de overdracht verwacht. Ik knik en richt me weer op mijn taak. De stilte nadat hij is vertrokken, is oorverdovend. Zenuwachtig begin ik maar wat te praten.
Dan stel ik de vraag die alles verandert.
‘Wat is er eigenlijk gebeurd?’
Het verhaal, een schop tegen de deur, levert een schielijke blik van moeder op en haar bezorgde blik van eerder krijgt een andere betekenis.
Als ik grap dat de deur duidelijk heeft gewonnen en vraag wat het stuk hout hem heeft aangedaan, breekt er iets. Geen teen, geen bot, geen deur. Maar hij. Huilend vertelt hij dat hij het leven niet meer ziet zitten. De littekens op zijn armen, verborgen onder zijn lange mouwen, komen tevoorschijn. Moeder huilt met hem mee.
De arts-assistent van de avonddienst is al vertrokken. Degene die zijn dienst heeft overgenomen hoort mijn verhaal aan, zucht terwijl ze een consultformulier pakt en zegt dat ik de psychiater maar moet bellen.
Ik hoor het haar mompelen.
‘Echt weer iets voor de co.’
Het klinkt nog steeds niet als een compliment.
Maar als ik de ogen van de moeder zie, denk ik dat het dat misschien toch is.
Vera van Veen
Vera van Veen (pseudoniem) is onlangs afgestudeerd als huisarts. Ze schrijft columns over haar ervaringen als (huis)arts-in-wording.
M.M. Kaandorp
arts, docent, pesso-therapeut, CASTRICUM
Ook even off-topic: ik wil wedden dat J.Jansen een mannelijke huisarts is. Mijn vrouwelijke intuitie?
Hij/Zij heeft de collumn in elk geval niet begrepen helaas.
En dan on-topic: heeft de co-assistent meer tijd of neemt de arts-assistent de tijd ni...et? Een psychiater inschakelen lijkt me in dit geval niet nodig, wel een menselijk oor en advies om zo nodig psychologische hulp zelf in te gaan schakelen.
MJ Fortuijn
arts docent, Haarlem
Prachtige column, omdat het zo'n belangrijk aspect van dokter-zijn belicht: contact maken. En is het verbinden van een ziel niet net zo belangrijk als het verbinden van een teen?
Overigens nog even off-topic over de reacties hieronder: weet van Nimw...gen dat Jansen een heer is, of veronderstelt Nimwgen dat? Het staat er niet namelijk. En er zijn ondertussen heel wat vrouwelijke huisartsen ;)
T.K.A. Liem
huisarts n.p., MAARSSEN
"Go, echt iets voor de co" is in weze een groot compliment. Hulde.
J.F. van Nimwgen
Basisarts, Groningen
De heer Jansen schijnt van mening te zijn dat dit soort ervaringen noodzakelijk zijn bij het leerproces in de coschappen. Daar ben ik het niet mee eens, en bovendien schrijft Vera van Veen niet dat ze 'er niet tegen kan'. De belangrijkste boodschap v...an deze column is niet dat co-assistenten het zo zwaar hebben. De boodschap is dat je soms verder moet vragen, ook bij simpele verwondingen. Dat dit verhaal er bij de co-assistent uitkomt (die wat meer tijd heeft voor de patiënt) is geen toeval. Mooie column.
J. Jansen
Huisarts, Amsterdam
Goh, de co is het slachtoffer, misschien moet je net als die longarts die er niet meer tegen kon gaan uithuilen bij een (semi)overheid. Als je al niet tegen dit soort zaken kunt, wat moet het dan worden in de toekomst. Je begint gewoon onderaan de la...dder, net zoals iedereen die net begint en al naar gelang je competenties klim je omhoog. Gewwon even uitzingen die 'nare' tijd.
S.M. Bakker-Muskens
huisarts
Soort omgekeerd deurknopfenomeen dus! Mooi beschreven leerzame anekdote.