De mantelzorger
Plaats een reactieDhr. M. is een van onze draaideurpatienten: hij is chronisch ziek en presenteert zich om de paar weken met een nieuw probleem. Elke opname weten we hem net goed genoeg te krijgen voor zijn rit naar huis, waarna hij na enkele dagen weer opgenomen wordt. Zijn vrouw zit er elke keer als een havik bovenop, zo ook deze opname. Onder collega’s staat ze bekend als ‘irritant’. Dit is de eerste keer dat ik met haar kennismaak.
Bij elke vraag die ik stel maakt ze aantekeningen in haar schrift, alsof alles wat ik zeg later tegen me gebruikt zal worden. Ze bladert ook regelmatig terug om duidelijk te maken wanneer welke klacht precies begonnen is.
Als ik later opnieuw de kamer binnenloop zie ik hoe ze hem liefdevol een hapje vla voert. Ze aait over zijn nek en moedigt hem aan goed te blijven eten. ‘Dan word je gauw beter.’
Het ontroert me dat ik getuige ben van dit intieme moment.
‘Ik kan zien dat u goed voor hem zorgt.’ De tranen springen in haar ogen en ik herken de angst van iemand die een geliefde dreigt te verliezen. Ze houdt hem dag in dag uit, hapje voor hapje, bij zich in het leven.
Het doet me denken aan mijn moeder. Twaalf jaar lang en tot aan zijn dood heeft ze met liefde voor mijn dementerende vader gezorgd. Ik verloor alleen langzaam mijn vader, zij haar levenspartner, beste vriend en vader van haar kinderen. Elke dag was er die angst dat ze hem zou verliezen, aan de dood of, wanneer de zorg te zwaar zou worden, aan een verpleeghuis.
‘We moeten hem helaas toch opnieuw opnemen.’ Als ik het behandelplan uitleg, knikt ze instemmend en houdt dit keer haar schrift dicht.
- Er zijn nog geen reacties
