Wij horen er ook bij!

Er is een afdelingsborrel in het ziekenhuis. Iedereen is uitgenodigd: uiteraard de medische staf, de arts-assistenten, de nurse practitioners, de researchverpleegkundigen en ook de afdelingssecretaressen. Na de borrel komt onze vaste schoonmaakster de afdeling op om de boel weer te fatsoeneren. Ik maak een praatje met haar en ineens krijg ik het schaamrood op de wangen terwijl zij een aantal overgebleven kleffe pinda’s en lege blikjes in de vuilnisbak gooit. Ze was niet uitgenodigd voor de borrel. Ik schaam me kapot, ook al had ik de uitnodigingen niet zelf gestuurd. Hoe konden we haar vergeten?

En ik kreeg een flashback. Ik werkte in het VUmc op de afdeling Neonatologie toen de grote waterleiding het begaf en het hele ziekenhuis overstroomde. Omdat de stroom dreigde uit te vallen, probeerden we zoveel mogelijk accumonitoren te verzamelen om de prematuren die werden beademd te kunnen blijven monitoren. Ik spoedde me naar de afdeling Gynaecologie en verloskunde want op de bevalkamers waren deze beeldschermen zeker te vinden. De afdeling was al halfdonker en ontruimd. Op de gang hadden enkele gynaecologen en verloskundigen spoedoverleg over waar de laatste zwangeren naar toe gebracht zouden worden. Alle kamers waren leeg, de afdeling was gehuld in een vreemde diepe stilte. Tot ik een belletje hoorde. Het gerinkel kwam langzaam dichterbij en bleek een voedingskarretje aan te kondigen, volgeladen met boterhammen, plakjes worst en kaas in plastic folie en miniatuurpakjes hagelslag en jammetjes. De dame achter het karretje stuurde het vehikel de deur in van een van de patiëntenkamers, bleef staan in de deuropening en riep: ‘Hier is de voedingsassistente, had u iets te eten gewenst?’ Doodse stilte, er was geen sterveling meer te bekennen op deze afdeling. Voorzichtig probeerde ik haar de situatie duidelijk te maken. ‘Mevrouw, ik denk niet dat hier nog iemand is, de hele afdeling is ontruimd. Heeft u het nog niet gehoord? Het ziekenhuis staat onder water!’ De vrouw keek mij aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. ‘Dat meent u niet!’ ‘Ja het is echt waar, kijkt u maar om u heen, er is echt niemand meer.’ Toen keek de dame eens goed om haar heen en zag inderdaad dat alles verlaten was. Wanhopig zei ze: ‘Waarom hebben ze mij dan niet geïnformeerd?’

Inderdaad, waarom hebben ze mevrouw niet geïnformeerd? Inclusiviteit, diversiteitsquota en gelijkheid staan overal hoog op de agenda, er staan stoere plannen en visies op de websites van vrijwel alle ziekenhuizen en het onderwerp is niet meer weg te denken in cursussen over effectief leiderschap. Alleen vergeten we het altijd even op de momenten dat het er echt om draait.