Verwarrende tijd
5 reactiesIk vind het een verwarrende tijd. De wereld struikelt bij herhaling over de twitterberichten van president Trump. Feiten worden overspoeld door alternatieve feiten. De media worden openlijk in een hoek gepropt waar ze niet horen. In een rap tempo worden bevolkingsgroepen tegen elkaar opgezet. In ons land staat een politieke partij te popelen om hetzelfde te ‘mogen’ gaan doen, daarbij vergetend dat zelfs bij dertig zetels de overige 80 procent van de bevolking niet op deze partij stemt. Zal ook wel een alternatief feit zijn. Welke impact de verkiezingsuitslag volgende maand zal hebben is ongewis.
Ongewis – en tevens inzet van de verkiezingen – is ook hoe het met ‘de zorg’ in ons land verder moet. Zorgverzekeraars hebben veel te veel geld op de plank en dragen niet bij aan het oplossen van zorgproblemen, maar vergroten vooral de administratieve lasten. Farmaceuten verdienen te veel, dus die kunnen weleens wat meer bijdragen aan de zorg. Uitgangspunten die erin gaan als gesneden koek bij een deel van onze bevolking, inclusief onze eigen beroepsgroep. Het appelleert blijkbaar aan een gevoel van onbehagen. Het stelsel moet op de schop.
Eerder heb ik mijn twijfel daarover al uitgesproken. De grote vraag is namelijk of een stelselwijziging het onbehagen zal wegnemen. Ik ben bang van niet. Ik denk dat het zal blijven, welk stelsel er ook wordt gekozen. We moeten in ons land immers keuzes maken. Dat was zo, dat is zo en dat zal zo blijven.
Er is gekozen voor het ontmantelen van verzorgingshuizen, onder het motto dat ouderen zelf zo graag zo lang mogelijk thuis blijven wonen.
Er is gekozen om ook op thuiszorg te bezuinigen. Mantelzorgers kunnen toch nog wel een stapje harder lopen, om (onder anderen) diezelfde ouderen lekker lang thuis te kunnen laten wonen.
Er is gekozen voor het overhevelen van maatschappelijke ondersteuning naar gemeentes. Aan de keukentafel vinden namelijk de beste gesprekken plaats.
Er is gekozen om de jeugd-ggz ook bij gemeentes onder te brengen, want die kunnen toch zoveel beter inschattingen maken welke zorg een kind nodig heeft dan al die zorgverleners bij elkaar. De werkelijke transitie vond voornamelijk plaats van zorgverleners naar boekhouders.
Al deze keuzes hebben geleid tot onzekerheid. Het zorglandschap is versnipperd geraakt en staat inmiddels vol met kastjes en muren waar normale mensen wat verward tussendoor lopen.
Volgens een recente enquête wil de meerderheid van de bevolking dat de overheid zich meer gaat bemoeien met de zorg. Wat bedoelt ‘de bevolking’ daar eigenlijk mee? En wat verstaat de bevolking onder ‘de zorg’. Bovenstaande voorbeelden zijn allemaal direct gevolg van overheidsbemoeienis. Keuzes die mensen hebben geraakt en nog steeds raken. Keuzes waar mensen last van hebben. In Den Haag bedacht. Door de politiek.
Dezelfde politiek die nu om het hardst schreeuwt dat er oplossingen zijn voor ‘de zorg’. Welke problemen precies worden opgelost (en #hoedan) moeten we tussen de – veelal in oneliners gestoken – verkiezingsbeloften proberen te ontwaren. Mij lukt het niet goed. Ik vind het een verwarrende tijd.
Thomas Niers
Psychiater, Rotterdam
Beste Marco,
Goed stukje, vind ik ook.
We hadden het er telefonisch al over.
De bemoeienis van de politiek is, in tijden van bezuinigingen, inderdaad rampzalig geweest. Nu komt er weer financiele ruimte. Ik zie wel voordelen van afschaffen van dit ...stelsel:
- verzekeraars hoeven geen reserves en geld aan marketing te gebruiken
- de zorg als markt komt ten einde: een zieke patient en een behandeling zijn niet langer 'producten'
#hoedan?
Eerst eens terug naar het vorige stelsel:
- ziekenfonds voor lage inkomens
- particuliere verzekeringen voor daarboven
- begrenzen van kosten door budgetteren en tarieven per specialisme
HAG, interne, chirurgie, psychiatrie etc.
Ik hoop van harte dat alle midden en linkse partijen meegaan met het Nationaal Zorgfonds van de SP
De uitgangspunten daarvan deugen.
W.J. Duits
Bedrijfsarts, HOUTEN Nederland
Als bedrijfsarts heb ik als taak o.a. om beroepsziektes te melden. Maar wat mij vaak ontbreekt is de mogelijkheid om "participatiemaatschappij ziektes" te melden. Stelt u zich eens voor: Een groepsleerkracht, ze heeft te maken met twee zieke ouders, ...helaas niet bij haar in de stad, maar 150 Km verder op. Ze wordt continu heen en weer geslingerd tussen thuis, school en ouders. Omdat de zorg rondom haar ouders niet goed is af te spreken, moet ze veel overleg hebben en moet ze er vaak naartoe. Deze mevrouw raakt overbelast. Moet ze stoppen met haar werk? Lijkt me toch ook geen oplossing. Maar ze dreigt wel uit te vallen, ze dreigt participatiemaatschappij ziek te worden.
Ander voorbeeld ouders die te maken hebben met een autistisch zoon, hulp verlening blijft gebrekkig, ze lopen vast op allerlei protocollen en vooral instanties die elkaar de zwarte Piet toe spelen. Ondertussen loopt de hulp niet goed en gaat het telkens slechter met het kind. Beide ouders hebben een baan, veel van hun vrije uren gaan zitten in de zorg, en vooral in de frustratie van het wegblijven van hulp. Ook hier dreigt uitval, weer een vorm van participatiemaatschappij ziek.
Wat nu zo triest is dat er ook derden schade door ondervinden, de werkgever van deze mensen die toch te maken heeft met niet optimaal functionerende mensen.
Wat ik mis is een visie op de maatschappelijke gevolgen van maatregelen.
Sascha Kats
Psychiater, Rotterdam
Mooi verwoord, collega Blanker.
De enige constante is mijn vak wat ik nog steeds met hart en ziel uitvoer, ondanks het enorme opgetuigde oerwoud van regelgeving.
Vroeger zei ik altijd: het vak blijft gelijk, alleen de slalompoortjes staan wat anders.... Maar de afgelopen marktwerkingsjaren zijn we zowaar off-piste geraakt...
Rob Kok
verzekeringsarts/voorzitter NVVG, Rotterdam
Het lijkt Welhaast of een heldere analyse van waarom dit zorgstelsel zogenaamd onhoudbaar is niet mag in deze tijd. Stemmen op vertrouwen ipv inhoud. Not my cup of tea.
Jurriën Wind
Huisarts, Wijk & Aalburg
De spijker op z'n kop!