Schietgebedje

Ik ben klaar voor mijn eerste nachtdienst in Nieuwegein. Hoewel niet per se gespannen, voel ik toch dat deze aankomst in de parkeergarage anders is dan anders. Sinds het ontstaan zo’n honderd jaar geleden, is er hier altijd een chirurgische dokter aanwezig geweest.

Ontelbare diensten hebben elkaar afgelost, maar vannacht heb ík de wacht. Op de spoed kan alles binnenkomen, en met de tientallen patiënten op zaal kan van alles gebeuren. Gelukkig kun je altijd bellen. Het is niet dat ik er niet klaar voor ben. Maar misschien ken je die spanning: soms wil je gewoon dat iets éxtra goed gaat. Ik stap uit en sla de autodeur dicht. Mijn blik valt op het Ajax-vaantje, dat met een zuignapje op het raam zit geplakt.

Het is 2005 en ik sta, gehuld in een gigantisch Ajax-shirt, klaar voor mijn eerste selectiewedstrijd. Een week daarvoor was ik met mijn oom naar voetbal gegaan. Ik had Pienaar een lange bal zien spelen die zó perfect bij Anastasiou terechtkwam, dat hij hem er zelfs in had kunnen zuchten. Na afloop gaf hij mij zijn shirt. Apentrots liep ik als 12-jarig hummeltje in een ‘extra large’ de ArenA uit. Nu sta ik langs de lijn, klaar om in te vallen. De uiteindes van de korte mouwen hangen tot over mijn polsen. Ik móet die C2 in.

Ondanks een flink katholieke oma en de doop, is God weinig blijven hangen. Toch wend ik me tot Hem. ‘Alstublieft, laat dit goed gaan.’ Ik tik op mijn voorhoofd en dan in de lucht. Steven Pienaar. Hij rent de grasmat op.

Sindsdien hou ik het schietgebed als een soort superkrachtje achter de hand. Ik zet hem niet vaak in. Als je dat vaker per jaar doet verdwijnt de kracht, denk ik. Ik loop weg van mijn auto en kijk even naar boven. ‘Ben ik weer. Ik weet dat ik weinig terugdoe in het kader van regulier bidden enzovoort. Maar alstublieft, laat dit even goed gaan.’ Het zelfvertrouwen begint te stromen. Nadat ik mijn blik van het betonnen garagedak weer vooruit heb gericht, kijk ik om me heen. Achter me loopt een patiënt. Ze kijkt me aan. Shit. Die zal wel denken: als de dokters al schietgebedjes gaan doen voordat ze het ziekenhuis inlopen, wat moeten wíj dan wel niet?