Oud, maar niet versleten

Spoedeisende hulp, kamer 4. Op het bed een dame van 90+. Een kletskous. Nog voordat we het over haar klacht hebben gehad, ben ik al van allerlei dingen op de hoogte. Toen zij nog menstrueerde, had zij last van steenpuisten bijvoorbeeld. Zo kon het dat er op een dag eentje verscheen op haar tandvlees, waarna ze haar hoektand verloor. ‘Dat is dan wel bijna vijftig jaar geleden, maar daar heb ik nou nog steeds de pest in.’ Ik glimlach en knik serieus. De zoon aan haar zijde kijkt me verontschuldigend aan.

Met de tikkende klok van de SEH in het achterhoofd probeer ik terug te sturen naar de klacht. Sinds vanochtend heeft mevrouw last van haar buikwandbreuk. Normaal kan ze hem zelf terugduwen, maar vandaag lukt dat niet. Ze is het echt helemaal zat.

Ik voel even. Zonder veel moeite reponeer ik de zwelling, en doe ik de buikwandbreukband (leuk galgjewoord) weer bij haar om. Ik verwacht een opgelucht ‘dankjewel’, maar krijg een scherpe blik. ‘Ja nu heb je hem wel teruggeduwd, maar straks floept ‘ie er gewoon weer uit. En wat moet ik dan?’ De enige optie is natuurlijk een operatie, die doen we op haar leeftijd liever niet. Toch, als dit de wens is van mevrouw…

Ondanks dit spinsel hoor ik mezelf een bandje afdraaien over de risico’s. Gelijk krijg ik een reactie: ‘Ja ja, dat hoor ik nou al jaren, ik wist wel dat ik hier niet most komme. Vanochtend zei ik al tegen de huisarts: “Ja ik weet al wat ze gaan zeggen, ze gaan zeggen dat die demente taart weer onzin staat te verkondi…”’ ‘Nou één ding is zeker mevrouw, dement bent u absoluut niet!’ Een één tand tellende glimlach verschijnt. ‘Kijk!’, zegt ze tegen haar zoon, ‘dat is nou een goede dokter.’

Maar ik was geen goede dokter. Er was helemaal geen tijd om een goede dokter te zijn. Kennelijk was zij zo gewend toegesproken te worden alsof er snert in haar schedel zat, dat een minimale erkenning van het tegenovergestelde al voldeed.

Triest eigenlijk, denk ik later. Ik besluit haar te bellen om een poliafspraak in te plannen:

‘Dag mevrouw, u spreekt met Berend van de Spoedeisende Hulp van vanmiddag.’

‘Met wie?’

‘De dokter uit het Antonius-ziekenhuis, daar was u vanmiddag om…’

‘Grapje, jongen. Natuurlijk weet ik dat nog.’