‘Nederlandse’ Antillen?

Na vele hikes door de Surinaamse amazone, waar de Creoolse, Marronse en inheemse bevolking mij hun kinine- en betadinebomen lieten proeven en voelen, was het tijd om Suriname te verlaten. Een korte vlucht over de Atlantische Oceaan en de Caribische Zee brengt me van de ene naar de andere voormalige Nederlandse kolonie. Bon bini na dushi nos korsou (welkom in Curaçao).

Op het vliegveld zijn er familieleden die elkaar innig omhelzen, maar vooral zie ik de Nederlandse vakantiegangers die, met hun snorkel nog net niet in de mond, het zonnige eiland komen bezoeken. Binnen 24 uur verplaats ik me van de barbecue van mijn Surinaamse buurvrouw naar een strandfeest met bier drinkende Nederlandse vakantiegangers. De band speelt vandaag reggaemuziek. ‘Driven from the mainland, to the heart of the Caribbean.’ Hoe zouden de Nederlandse en Curaçaose zorgverleners en patiënten zich verhouden? En hoe Nederlands is de zorg op de voorheen Nederlandse Antillen? Vanaf volgende week ga ik het ervaren als anios in het Curaçao Medical Center. Als ik mijn drankje wil afrekenen bestudeer ik de guldens in mijn hand: ik heb een roze briefje van 25 gulden, waarop een flamingo staat afgebeeld en een 5-guldenmuntstuk met het gezicht van Willem Alexander. Ik kies het roze briefje en krijg een knipoog van de barman. ‘Gimme gimme, gimme just a little smile.’