‘Kun jij eigenlijk wel klokkijken?’

Youri ken ik al zijn hele leven. Na de studie was hij in de wereld van het snelle geld terechtgekomen en was zelf een snelle jongen geworden. Goed gesneden pak, mooi horloge, vlotte babbel, leuke vrouw, twee kinderen: Youri had de wind vol in de zeilen.

Hij werkte op de Zuidas bij een bedrijf met vijf initialen in de naam en ‘and partners’ erachter. Ze hielden zich bezig met corporate finance and development en Youri was er corporate development opportunity councelor of zoiets. Wat hij nou precies deed, bleef onduidelijk, maar iedere geslaagde deal werd uitbundig gevierd met drank en voor de fijnproevers een lijntje coke. Het was een hectische wereld met een hoog tempo, dus waren er wat hulpmiddelen nodig om de stress te laten afvloeien. Nu gingen de zaken zo goed, dat er vaak wat te vieren viel. Langzaamaan was dit kleine witte wolkje uitgegroeid tot een zorgelijk wolkendek.

Hij kwam samen met zijn vrouw, die het helemaal zat was om met een man te leven die óf hyper door het huis stuiterde óf volkomen uitgeteld op de bank in de touwen hing. Er moest wat gebeuren. Youri zelf barstte los in een gejaagde monoloog waarin kreten als: ‘tot hier en niet verder’, ‘schoon schip maken’, ‘niet achteromzien maar vooruitkijken’ over elkaar heen buitelden. Het leek wel een verkooppraatje voor de Nieuwe Youri. Volgens mij had hij voor het spreekuur nog snel een lijntje weggewerkt. Z’n vrouw zat er met een verveelde blik bij: ze had deze reallifesoap al te vaak gezien. Ik begon al aardig geïrriteerd te raken toen Rob, de wilde engel uit een vorig blog de kamer binnenvloog. ‘Pak hem aan met z’n slap gelul’, fluisterde hij. Dat leek me nou een prima idee.

‘Kun jij eigenlijk klokkijken?’, onderbrak ik zijn woordenstroom. ‘Natuurlijk’, antwoordde hij verbaasd. ‘Hoe laat is het dan?’ Hij keek zijn vrouw wat hulpeloos aan en zei: ‘Tien voor tien’. ‘Opnieuw kijken, klopt niet’, zei ik. Volkomen uit het veld geslagen keek hij op zijn peperdure klokje en herhaalde met een dun stemmetje: ‘Tien voor tien.’ ‘Nee, stomme oen, het is vijf voor twaalf! En ik zal je zeggen wat er gaat gebeuren: over een tijdje komt je vrouw een leuke man tegen, die naar haar luistert en niet de hele dag met z’n neus boven dat witte poeder hangt. Eind van het liedje: hij komt erin en jij gaat eruit. De rechter wijst de voogdij voor jullie dochters natuurlijk aan haar toe. Nu heb je pas echt een probleem, dat je aanvankelijk nog wat weet weg te snuiven, maar als je successen op de zaak beginnen op te drogen, word je er daar ook uit gegooid. Het is niet te geloven hoe snel het kan gaan van de Zuidas tot de daklozenopvang. Ik beloof je wel, dat als ik je onder de brug zie liggen in je slaapzak, ik drie keer toeter en dan naar je zwaai’. Zijn vrouw was inmiddels uit de verveling ontwaakt, want deze aflevering had ze nog niet gezien. Later vertelde ze me dat dit precies was wat hij nodig had: een pak slaag van iemand waar hij tegen opkeek. Van de verslavingsinstelling kreeg ik een tijd later een ontslagbericht. De behandeling was succesvol afgerond. Het gezin verhuisde naderhand naar buiten ons praktijkgebied en ik verloor hen uit het oog.

Gisteren liep ik in mezelf gekeerd naar de brievenbus. Ik had net mijn hond een paar dagen tevoren moeten laten inslapen. Er stopte een auto, Youri stapte uit die ook wat brieven moest posten. ‘Hoe is het met u, dokter Bergman?’, vroeg hij met een warme glimlach. ‘Goed’, loog ik. ‘Met mij ook, ik ben nog steeds overal vanaf.’ ‘Dat doet me deugd, jongen, het ga je goed en de groeten aan je vrouw.’ Daar ter plekke werd deze blog geboren. Met lichtere tred liep ik terug naar mijn ietwat verweesde huis, waar nog steeds de oorverdovende stilte heerste.