Blogs & columns
Blog

Transmurale partnerruil

1 reactie

Meer dan tien jaar geleden sprak ik een bevriende kinderarts op een feestje. We concludeerden boven de witte wijn dat we eigenlijk weinig wisten van elkaars werkzame biotoopje. Het lumineuze plan ontstond om een dag bij elkaar in de winkel mee te lopen. Dit was zo leuk dat we het transmuraal hebben uitgerold.

Elke drie jaar vormen we koppels van een huisarts en een specialist die over en weer een dag(deel) bij elkander in de keuken kijken. In de wandelgangen werd het gaandeweg bekend als het Keukenproject. Iedere cyclus werd afgesloten met een groot feest, compleet met ranzig cabaret. Ik denk met weemoed terug aan een lied dat ik zong met een gynaecologe, waarin wij onze gepassioneerde liefde vertolkten en ons heftige verlangen naar een transmurale plek om deze passie te consumeren. Het gejoel was buiten te horen.

Na enkele cycli gaven we het stokje over aan de jonge garde. Helaas moest de feestelijke afsluiting om budgettaire redenen inkrimpen, maar de bezieling en het plezier zijn gebleven. Bij de laatste uitwisseling werd ik gekoppeld aan een jonge cardioloog, collega Ramirez. Hij zou eerst bij mij komen en ik later bij hem. Op het afgesproken tijdstip stond deze jonge god bij de balie. Mijn assistente dacht dat het een coassistent betrof en nam hem moederlijk onder de arm mee naar de koffiekamer (‘Kom maar, jongen’). Deze gemoedelijke benadering was even wennen, maar het ijs was snel gebroken.

Op een stoel naast de mijne zag hij de stoet eerstelijnsproblemen langskomen. Halverwege werd ik gebeld door mijn assistente: er was een soort van cardiaal spoedgeval. We stapten in mijn Hyundai i20, ook even wennen, en reden naar het adres van meneer Peters. Hij hing met zijn 83 jaar onderuitgezakt in de stoel, net als zijn ongetrouwde dochter, die volstrekt ongeïnteresseerd leek in de gezondheid van haar vader. Ik trachtte een anamnese te construeren uit de breedsprakige waterval van patiënt P. toen de deur van de slaapkamer openging en mevrouw de kamer binnen kwam sloffen. De dementie had al een aanzienlijk deel van haar cognitie opgegeten, maar het deel waar het herkennen van knappe mannen zetelde, was de dans ontsprongen.

Ze zette koers richting dokter R. en begon hem uitgebreid in te lichten over haar bestaande en niet bestaande kwalen. Wanhopig trachtte hij de anamnese van meneer te volgen en tegelijkertijd mevrouw beleefd aan te horen. Bij het weggaan zei hij dat hij in deze situatie graag een ecg en troponine had gehad. Maar ja, zoals de Stones al zongen: ‘You can’t always get what you want.’ We concludeerden desondanks met grote zekerheid dat de klachten niet van cardiale origine waren. Maar ja, zekerheid bestaat niet in het leven en al helemaal niet in de eerste lijn. Een week later kreeg patiënt een stent, nota bene in zijn eigen ziekenhuis.

Ik heb in al die jaren een kinderarts langs gehad, een mdl-arts en een neurochirurg, maar deze visite was het mooiste uitroepteken achter het belang van deze uitwisselingen. Of zoals de Stones zongen: ‘But if you try sometime, you just might find… you get what you need.’

Meer van Imme Bergman

  • Imme Bergman

    Hoewel ik in het echt anders heet ben ik het wel, bijna 35 jaar huisarts. In mijn innerlijke wachtkamer zitten veel patiënten, mensen met wie ik ontroerende tot hilarische dingen heb meegemaakt. Ze hebben op deze blog gewacht. Ik heb veel van hen geleerd en ze hebben mijn leven verrijkt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.