De wilde engel

Rob had met veel strubbelingen de mulo afgemaakt, was vaak van school gestuurd en had helemaal geen zin door te leren. Hij monsterde aan op de wilde vaart, een klassiek gevalletje ‘voor galg en rad’. Het was een ruige tijd geweest met in elke haven een liefje (betaald of niet betaald) en een tattoo. Aan zijn armen te zien was hij in veel havens geweest.

Toen hij weer aan de wal belandde ging hij werken in de bouw, wat hem goed afging. Hij bleek een scherp zakelijk instinct te hebben en was in no time eigenaar van een succesvol middelgroot aannemersbedrijf. Het ging hem voor de wind. In de tijd dat hij met zijn vrouw in een echtscheiding terechtkwam, omdat hij gevoelig bleef voor vrouwelijk schoon, had hij een klus in het ziekenhuis waar ik wat later kwam te werken. Hij zag de verpleegkundigen aan het werk en dacht stante pede: dat ga ik ook doen! Hij verkocht zijn bedrijf en werd leerling-verpleegkundige. Hij was tussen al die jonge meisjes een vreemde eend in de bijt met zijn ruige kop, oorring en tatoeages. Niet alleen daarom trouwens, bleek later.

Hij vertelde me dit allemaal toen we later in zijn dure BMW (zijn guilty pleasure) door het Westland reden. ‘Mijn hobby is het ziekenhuis, mijn werk is beleggen, maar voor het geld hoef ik het eigenlijk allang niet meer te doen. Ik laat al die specialisten financieel m’n hielen zien.’ Dat hij als leerling-verpleegkundige al lang en breed multimiljonair was, wat die specialisten wanhopig trachtten te worden: de tranen van het lachen stroomden over mijn wangen.

Ik heb, terugkijkend op mijn loopbaan, nooit iemand ontmoet die zo’n onafhankelijke geest had als Rob. Het enige kompas dat hij volgde was de ongepolijste compassie voor z’n medemens. Hij leek erin gemarineerd. Op een dag liep ik de kamer binnen van een mevrouw met uitgezaaide longkanker. Ze had een enorm prednisonhoofd en was wisselend delirant. Het raam stond open en de rooklucht was te snijden. Rob zat rustig te roken en zij ook. Ik was volkomen uit het veld geslagen. Net toen ik sociaal wenselijk uit de hoek wou komen, dat dit toch echt niet kon in een ziekenhuis, zag ik haar gezicht. In plaats van haar bekende wat getormenteerde verdwaalde gezichtsuitdrukking lag ze er nu met een gelukzalige glimlach bij. Stilletjes en in de war verliet ik de kamer.

Wat me ook opviel was, dat hij patiënten vaak knuffelde: ‘Wat ben je toch een heerlijk wijf, kijk toch eens hoe knap je bent!’ ‘Ouwe brombeer, kom eens hier, dan neem ik je eens lekker te grazen.’ Niemand ontkwam aan zijn volstrekt niet-protocollaire benadering en iedereen bleef op de een of andere manier getroost achter, zelfs mensen die niet wisten dat ze getroost moesten worden. Ook de hoofdzuster, niet echt de makkelijkste, was niet opgewassen tegen zijn natuurlijke warmte en charme en liep met een glimlach en make-up rond.

Wat was het geheim van deze onnavolgbare heler? Ik weet het niet. Op de een of andere manier verstond hij de kunst op de goede manier buiten de lijntjes te kleuren, maar zelf binnen de lijntjes te blijven. Niemand voelde zich geschoffeerd door hem, het is me nog steeds een raadsel.

Nou ja, één keer ging hij wel erg buiten de lijntjes, toen hij tijdens een nachtdienst heftig met een verpleegster heeft liggen vrijen op een ziekenhuisbed, weliswaar onbetaald en vrijwillig, maar het hoort natuurlijk niet. Ach, ik weet zeker dat alle patiënten, die zich aan zijn warmte hebben gelaafd hem dit met rode konen en een besmuikte glimlach zullen vergeven.

Ik heb hem na mijn jaar assistentschap nooit meer gezien en niets meer van hem gehoord. Soms denk ik dat de grillige goden deze wilde engel hebben gestuurd om mij iets te laten zien. Dank voor dat alles, Rob, ik heb het gezien.