Hopeloosheid troef - Wim van der Pol

Hoeveel mag ik besteden en hoe laat moet ik thuis zijn? Dat waren in mijn pubertijd de geëigende vragen aan mijn ouders. Er werden grenzen gesteld en overschreden. Zo simpel was dat. Ditzelfde simplisme zie je nu in de media, waar gladde sprekers ons doen geloven dat de zorg ook haar grenzen zou moeten kennen en dat de maximale kostprijs te berekenen zijn. Door ‘wijze mannen’ weliswaar, want het is heel moeilijk en complex. En wie zijn de ouders van de zorg? De politiek. De politici dienen de vragen te beantwoorden. Kinderlijk eenvoudig.

Het ergert mij grenzeloos. EenVandaag kwam met een bericht over dit onderwerp. Het werd zo gebracht – zeg maar geplugd want vele andere media namen het over – dat het nu echt tijd werd voor maatregelen. Ik viel van mijn stoel van verbazing toen de resultaten van een enquête onder artsen werden getoond. ‘De artsen zeggen het nu zelf!’ dat de zorgkosten onbetaalbaar worden, riep de presentator. Gossi, dat is dan voor het eerst, en hoe ziet die enquête er eigenlijk uit? Een politicus reageerde in MC als door een wesp gestoken. Met dat vraagstuk gaan we ons echt niet bezighouden, hoor, sprak de politicus voor de troepen uit. Maar hij heeft gelijk. Als we bedenken dat er een maximumvergoeding voor een geneesmiddel moet komen, dan staat de farma te juichen. De prijzen worden vastgesteld rondom dat bedrag of ernaar opgetrokken. Ik herinner me nog dat jaren geleden de salarissen van zorgbestuurders openbaar werden gemaakt. Hoe puberaal was dat! De salarissen liepen vervolgens alleen maar op.

Kortom, een hopeloze actie. Vele artsen zijn zich terdege bewust van de oplopende kosten en smijten het geld – behandelingen, geneesmiddelen – heus niet over de balk.

Ik weet niet waar het aan ligt. Vakantietijd? Komkommertijd? Hopeloos is ook het podium dat het bedrijfje MyTomorrows krijgt voor het bevorderen van het gebruik van experimentele geneesmiddelen in fase 2 en 3. De eigenaar heeft ooit een bedrijfje gehad in het ontwikkelen van geneesmiddelen en dat goed weten te verkopen. Met dat geld wil hij een soort Bill Gates uithangen met handel in hoop. Hij wil uitbehandelde patiënten behandelen – nou ja, zeg maar gerust mishandelen – met middelen die nog niet geregistreerd zijn. Die man kan toch beter zijn geld steken in andere innovaties, zoals het in een vroegtijdig stadium vaststellen of bij de individuele patiënt een behandeling zal aanslaan. Companion diagnostics heet dat, las ik in het NTvG. Zijn huidige handel in hoop lijkt mij eveneens hopeloos.

Wim van der Pol, ziekenhuisapotheker