Het cruiseschip en de regenboog

Het cruiseschip is gigantisch. Het ligt aan de kade met de boegdeuren wagenwijd open. Als een reusachtig dier dat zijn muil openspert. Het heeft twaalf verdiepingen en wij zitten met de medische dienst op de bovenste. Naast de whirlpool en het zwembad.

Die zijn nu het schip gebruikt wordt voor de noodopvang van negenhonderd asielzoekers buiten gebruik, maar als wij naast de lege baden onze koffie drinken en uitkijken over de duinen bij IJmuiden bekruipt ons het misplaatste gevoel dat we op vakantie zijn. De medische dienst wordt veel bezocht, twee verpleegkundigen en twee doktersassistenten draaien dagelijks een druk inloopspreekuur. Daarnaast is er een huisarts die een spreekuur op afspraak heeft. Twee keer in de week doe ik dat spreekuur.

Soms vraag ik me af wat ik daar nu weer doe, op mijn oude dag. Waarom ga ik niet van mijn pensioen genieten? Die vragen komen op als ik gefrustreerd raak over het niet kunnen bereiken van de overbelaste tolkentelefoon en de aan zo’n noodopvang inherente suboptimale infrastructuur.

Een collega vroeg me laatst of ik het werk niet als oppervlakkig ervoer, je kon toch vanwege de taalbarrière en het soort problematiek nooit echt bij het persoonlijke verhaal achter de vraag van patiënten komen? Ik heb toen geantwoord dat ik dit werk niet doe op zoek naar verdieping. Mijn motivatie om dit werk te doen ligt ergens anders: het biedt een enorme uitdaging voor je vermogen om vanuit verbinding met de patiënt te werken. Juist dat is in zo’n noodopvang heel lastig. Mensen zijn ontheemd en getraumatiseerd, voelen zich in de steek gelaten en tekortgedaan. Hoe zoek je dan de verbinding? Ieder zal dat op zijn of haar wijze doen.

Ik heb gemerkt dat het voor mij goed werkt om als dat even kan actief de moeilijke omstandigheden waarin mensen leven te erkennen, de vragen die mensen stellen klein te houden en van daaruit te doen wat mogelijk is. Mensen geduldig uit te leggen dat de gezondheidszorg hier in Nederland anders werkt dan in de landen van herkomst. Zij kennen vaak de functie van huisarts zoals wij die hier hebben helemaal niet. En als ik nee moet zeggen, probeer ik ook samen te zoeken naar wat er wél kan. Als een man die een arm bij een bomaanslag is kwijtgeraakt me vraagt of ik kan helpen om zijn vrouw te laten overkomen om hem te helpen in zijn dagelijkse leven leg ik hem uit dat het zo niet werkt en tegelijk kijk ik wat er wél mogelijk is aan revalidatie.

Vorige week fietste ik op een ochtend met typisch Noord-Hollands weer naar mijn werk naar de veerpont over het Noordzeekanaal. En precies boven het schip zag ik een stralende regenboog. Ik vond het een hoopvol en troostrijk beeld.