Eén momentje…

Ik word gebeld door de SEH-verpleegkundige. ‘Er zijn mensen aan komen wandelen met een jongetje van 7 weken dat spuugt. De controles zijn goed, maar ik vertrouw het niet helemaal, ik wil dat je zo snel mogelijk komt.’ Duidelijke taal. Ik haast me naar de spoedeisende hulp.

Als ik binnenkom schrik ik; in één oogopslag is het duidelijk, dit is ernstig. Het kind ziet grauw en reageert vrijwel niet. De ouders zien direct de bezorgdheid op mijn gezicht en vragen wat er aan de hand is. Ik geef aan dat ik daarvoor eerst meer informatie moet vergaren en dat ik me daar nu even op wil concentreren. De ouders begrijpen direct dat er eerst voor hun kind gezorgd moet gaan worden en stappen ontredderd naar de hoek van de kamer.

Oke, ABC. Netjes werk ik mijn ABC-rijtje af; de patiënt is stabiel. Vervolgens over naar de D. Zodra ik de oogleden open, zie ik het al. Foute boel. Anisocorie, met rechts een wijde, lichtstijve pupil.

Ik heb haast, maar ik kan niet anders dan eerst de ouders te woord staan. De molen moet even zonder mij door draaien. Ik stap naar de ouders toe. Ik moedig mezelf nog even aan; geen twijfel, eerlijk zijn, hoe hard het nieuws ook is, daar hebben ze het meest aan. ‘We maken ons zorgen om jullie kindje. Het ziet er naar uit dat hij een hersenbloeding heeft. Er moet een scan gedaan worden en hij moet overgeplaatst worden naar de intensive care’. De ouders barsten in tranen uit. Ik laat een stilte vallen. ‘We dachten dat hij een buikgriepje had…’ Na nog een stilte komt de hoge vraag eruit: ‘Is hij in levensgevaar?’ Ik denk een fractie van een seconde na. Het liefst zou ik zeggen dat het goed komt. ‘Het hangt erg af van de komende uren… Eerst moeten we meer informatie verzamelen, maar ik maak me wel zorgen om hem.’ Na nog een kort moment van stilte excuseer ik mij om terug te keren in de drukte.

Na enkele dagen op de intensive care is het jongetje overleden aan aanhoudende verhoogde intracerebrale druk in het kader van een intracerebrale bloeding op basis van vitamine-K-deficiëntie bij een galgangatresie. Casus die we proberen te voorkomen door alle baby’s in Nederland extra vitamine K te geven.

Collega’s vragen hoe het is. Klote. Ik weet dat we niet veel sneller of beter hadden kunnen handelen. Hoewel ik enorm veel geleerd heb van deze casus, zowel medisch als met betrekking tot acuut handelen, blijft toch ook de vraag of ik de communicatie goed heb afgehandeld. Had ik de gesprekken korter moeten houden, sneller moeten handelen? En anderzijds: heb ik ouders wel genoeg betrokken in het acute moment, met name ten behoeve van hun verwerking? 

Gelukkig krijg ik mijn antwoord. In het nagesprek met de ouders uiten ze hun dankbaarheid. Ze hadden het gevoel gehad in goede handen te zijn. Wat vooral zo prettig was, was de communicatie. Ze waardeerden het enorm dat we, hoewel we zo druk waren, toch steeds kort de tijd namen om de ouders te informeren. ‘Dit gaf ons op een moment van volledige ontreddering toch enige houvast’.