Een fatsoenlijke broek

Hij is binnen, in de gang, verder is hij niet gekomen. De energieke dochter wijst naar de voordeur die openstaat. Ik ben redelijk vlot hiernaartoe gereden toen ik hoorde dat haar 75-jarige vader van het dak was gevallen. Het ging allemaal verder best wel goed, alleen kon hij niet meer staan op zijn rechterbeen.

Ik kijk haar vragend aan. Maar waar is hij dan gevallen? Daar, zegt ze, en ze wijst naar een plek een meter of tien naar links, waar de ladder nog schuin tegen het dak van de boerderij staat. ‘Maar hoe…??’, begin ik. ‘Kruipend’, zegt zij. ‘Hij is naar binnen gekropen, want hij kon u niet buiten ontvangen, vond hij. Hij wilde eigenlijk naar de voorkamer, want daar worden de belangrijke gasten ontvangen, maar hij heeft het maar tot de gang gehaald.’

Ik loop door de voordeur naar binnen. Half tegen de trap omhoog ligt een man met een van pijn vertrokken gezicht. Zijn been ligt er een beetje gek bij. Op het moment dat hij me ziet, probeert hij vriendelijk te lachen, maar dat lukt maar matig. Hij begint zich meteen te verontschuldigen voor het feit dat hij me ten eerste had laten komen. Ten tweede had hij me graag in de voorkamer ontvangen, dus misschien dat ik hem een beetje kan helpen, dan kunnen we daar zitten.

Ik leg uit dat ik het geen enkel probleem vind dat hij me gebeld heeft, en dat ik liever even bij hem kom zitten, daar waar hij nu is. Ik vraag hem wat er gebeurd is. Hij was op het dak de pannen aan het controleren, toen er eentje wegschoof en hij naar beneden gleed. Hij had zich nog aan de dakgoot vastgegrepen, maar deze was afgebroken en toen was hij gevallen.

Ik leg hem uit dat hij zeker iets gebroken heeft in zijn rechterbeen en dat ik een ambulance voor hem ga regelen, zodat hij naar het ziekenhuis kan. Hij kijkt me aan. ‘Oké’, zegt hij, ‘dat is goed.’ Ik pak mijn telefoon om de orthopeed en vervolgens de ambulance te bellen. Op het moment dat ik me omdraai zie ik dat hij probeert de trap op te kruipen. Ik vraag hem wat hij aan het doen is. ‘Ik ga naar boven’, zegt hij. ‘Als ik naar het ziekenhuis moet, dan moet ik toch ten minste een fatsoenlijke broek aan in plaats van deze werkbroek die ik nu aan heb.’