Blogs & columns
Blog

Met je 102 jaar nog even naar de Ikea

1 reactie

Er zit een risico in een uitspraak te doen als: wij huisartsen vinden… en dan iets te roepen. Dat zal ik ook niet snel doen. Maar als het gaat over de diensten op de huisartsenpost, dan komen die voor de meesten van ons boven op onze normale werkweek. Het werk is ook beduidend anders dan ons werk in de dagpraktijk en neemt een deel van ons vrije weekend in beslag. Dit maakt dat ik, heel voorzichtig, durf te zeggen dat we niet allemaal heel enthousiast zijn over dienst doen. Nu ja, ik zal het bij mezelf houden, voor mij geldt dat in elk geval. Meestal duurt dat tot ik op de post ben. Dan vind ik het meestal echt gezellig. Veel meer mensen, en, als het goed is, een gemeenschappelijk gevoel dat we de avond/dag samen tot een goed einde gaan brengen.

Maar soms is het een grote stroom aan patiënten waar geen eind aan lijkt te komen. Niet altijd leuk, zelfs niet eens altijd spoed. En dan is het soms lastig om het leuk te blijven vinden.

Behalve als een contact zó leuk is dat het je hele avond opvrolijkt. Zoals afgelopen dienst. We mochten een visite rijden bij een dame van 102 die met een verkoudheid toch steeds benauwder werd. Na een zoektocht in het plaatselijke verzorgingshuis (zelfs bijna in de keuken geweest) vonden we uiteindelijk de goede deur. De dochter deed open en liet ons binnen.

Mevrouw lag in bed en ik nam op de rand van haar bed plaats. Als vanzelfsprekend pakte ik haar hand vast. Of zij de mijne, dat weet ik niet meer. Zichtbaar benauwd keek ze me vrolijk aan, ze vond het bijzonder leuk dat ik er was. Ze had niet gezien dat samen met mij een chauffeur was binnengekomen, en keek daar even van op. Waarop ik zei dat we altijd met zijn tweeën waren, en hij mijn steun en toeverlaat was tijdens deze diensten. ‘Wat heerlijk voor je kind’, was haar reactie.

Ik verbaasde me over haar vitaliteit met haar hoge leeftijd en vroeg wat haar geheim was om zo oud te worden. Haar dochter en zij gaven bijna gelijktijdig antwoord dat ze vooral heel enthousiast heel veel had gedaan in haar leven. En nog. Afgelopen week was ze nog even bij de Ikea geweest, maar daar ging ze niet meer heen. Ze vond er niks meer aan. De volgende keer ging ze liever naar de brocantewinkel in de buurt, tenslotte hoorde ze daar zelf ook beter thuis. Ze was wel verbaasd dat ze van zoiets als de Ikea tegenwoordig moe werd.

Nadat ik haar had nagekeken, en haar iets had gegeven tegen haar benauwdheid, vertelde ik haar dat we weer verder zouden gaan. Dat vond ze erg jammer, we mochten ook blijven voor de koffie. En als we in januari in de buurt waren, mochten we ook op haar verjaardag komen.

Bij het weggaan uit het gebouw zei de chauffeur tegen mij: ‘Zij is de parel van de avond.’ En dat klopte. Zo’n hoogbejaarde sprankelende vrouw die ons met een grote glimlach heeft laten rondlopen, is goud waard.

Lees ook
  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.