Wat? Pensioen??!

‘Ik wil stoppen met de praktijk’, zegt mijn collega. Ik kijk haar verbijsterd aan. Huh? Die zag ik niet aankomen. Dus ik probeer nog te opperen dat ze ook minder zou kunnen werken, of eventueel een andere taakverdeling, of andere dagen/tijden als ze dat zou willen. Maar ze heeft haar besluit genomen.

Het is duidelijk dat ik dit niet had zien aankomen. Ja, mijn collega is begin 60, maar toch dacht ik dat ze nog wel een paar jaar met mij de praktijk zou doen. Ik heb altijd alleen maar met haar gewerkt. Na mijn opleiding ben ik meteen bij haar gaan werken, en nooit meer weggegaan. Nu zijn wij twee totaal verschillende personen, maar dat vonden we voor de patiënten soms ook een voordeel. En de afgelopen achttien jaar hebben we een buitengewoon prettige samenwerking gehad met een vanzelfsprekende taakverdeling. En over praktijkzaken, het aannemen van personeel, het omgaan met patiënten, onze kijk op de praktijk en hoe we alles wilden regelen, dachten we altijd hetzelfde.

Dus ik ben hier nog niet aan toe. Sterker nog, na de nodige privébesognes had ik eigenlijk net bedacht dat dit jaar het jaar zou worden waarin er niks zou gebeuren. Tot rust komen, balans vinden en meer van dat soort dingen.

Maar niks daarvan. Ineens is alles anders. Met haar pensionering zal ik als enige praktijkhouder zijn. De verantwoordelijkheid voor bijna drieduizend patiënten. En personeel, en alle diensten. En zelfs als ik het zou willen, ik kan niet meer fulltime werken. Nachtdiensten gaat helemaal niet meer sinds mijn val, en alle andere diensten moet ik zo plannen dat ik de dag ervoor of erna vrij ben. En het is best moeilijk om een nieuwe collega te vinden, hoor ik van iedereen. Zeker een die zich wil vestigen. Er zijn wel waarnemers, maar sommige willen ook gewoon waarnemer blijven. Het praktijkhouderschap wordt niet meer door iedereen geambieerd. Maar ik wil graag een collega om in gelijkwaardigheid de praktijk mee te runnen, en niet ieder halfjaar of paar maanden een ander. Lijkt me ook voor onze patiënten heel vervelend. Zij zijn al bijna twintig jaar aan twee dezelfde dokters gewend.

En dan heb ik het nog even niet over alle omzettingen, van de Kamer van Koophandel tot de bank, Vecozo en Vektis, zorgverzekeraars, inlichten van patiënten, apotheken, fysio-/ergotherapeuten, ziekenhuis en ga zo nog maar even door.

Maar goed, een keuze is er niet. Het is nu eenmaal zo, dus een advertentie opgesteld en maar hopen dat er iemand reageert. Liefst meer dan één iemand en liefst iemand die wil blijven. Die past bij de assistentes en praktijkondersteuners, iemand die makkelijk in de omgang is. Waar patiënten zich bij op hun gemak voelen, die een warme zorgzaamheid heeft voor zowel patiënten als personeel, die de huisartsenzorg in alle facetten het mooiste vak van de wereld vindt. Zo iemand zoek ik.

Laat ik die nu ook gevonden hebben.