Op een kapotte knie kun je wel lopen?

‘Hoezo doet je knie pijn, wat heb je gedaan dan?’, vraag ik aan mijn dochter van 8 die strompelend de auto uitkomt. ‘Niks’, zegt ze, ‘gewoon’. Daar schieten we dus niks mee op. De kinderen waren heerlijk wezen logeren bij opa en oma. Ze waren net opgehaald, en toen ze uit de auto stapte, deed haar knie zeer en kon ze er niet meer op staan. Die maar even bellen dan om te horen of er wat gebeurd was. Maar mijn schoonmoeder kon zich niks meer herinneren. Ja ze hadden hartstikke dikke lol gehad met een kabelbaan en dan loslaten boven het zwembad. Erin plonzen, eruit klimmen en weer naar de kabelbaan. Misschien was ze wel een keer eerder op het gras terechtgekomen, maar ze had haar niet gehoord over pijn of iets gezien aan de manier van lopen.

Nu ja, geen paniek, eerst maar even lekker naar bed en dan kijken we morgen wel weer verder. Zo gezegd, zo gedaan. Maar de volgende ochtend was de pijn niet beter en haar knie was ook dik geworden. En ze kon er nog steeds niet op staan. Ja als ze op haar teen stond, met haar knie gebogen, dan kon ze zo een beetje hupsen. Goed genoeg, en ze wilde ook graag naar school, dus naar school ging ze.

Na school werd ik aangesproken door de juf, het was toch moeilijk gegaan. Ze had veel pijn gehad en naar de wc was echt lastig. Had er al een dokter naar gekeken? Eeehhhh, ja, ik.

Bleef een raar verhaal vond ik, maar goed, ik had wel een kind met een dikke knie die er niet op kon staan. Dus we gingen een foto laten maken. Dat is dan weer handig als je zelf huisarts bent, dat is zo geregeld.

Wij naar het ziekenhuis, foto gemaakt en binnen vijf minuten stond er een verpleegkundige voor me die me vertelde dat de foto helemaal goed was, geen breuk op te zien, dus we mochten naar huis. Goed nieuws. Drukverbandje eromheen en belasten op geleide van de pijn.

Twee dagen later was er alleen nog niks veranderd. Ondanks pijnstilling en drukverband bleef de knie dik en ze kon hem echt niet belasten. We hadden er zelfs een beetje strijd om, want ja de foto was immers goed, dus hup meisje, lopen met die hap.

Het beviel me toch niet. Zo’n pieperd was het eigenlijk niet, en die dikke knie vond ik toch een beetje gek. Ik bedacht een bevriende orthopeed te bellen en te vragen even mee te kijken naar de foto. ‘O ja’, zei ze, ‘ik zie het al, er zit wel een breukje in het gewricht, het is een soort deukje, wordt wel vaker gemist door radiologen. Nee, daar zal ze niet mee kunnen belasten, ze moet even komen voor verder onderzoek en behandeling.’

Eh sorry schatje???