Boetes

Ik ben een kei in boetes verzamelen. Verkeersboetes zijn mijn specialiteit. De hoogste boete die ik heb gehad was van ongeveer 350 euro toen ik door de politie, in verband met te hard rijden, van de snelweg af ben begeleid. Snelheid is voor mij soms een lastig begrip.

Toen ik laatst iemand die zich altijd keurig netjes aan regels en afspraken houdt, hoorde roepen dat ze een boete heeft gehad vanuit de zorg, spitste ik mijn oren. Ze was verontwaardigd. ‘Het is toch menselijk dat je een keer een afspraak vergeet?’

Ook begreep ze niet waarom alleen patiënten boetes worden opgelegd door de hulpverlening en niet andersom. Hierop besloot ze een klachtmail te schrijven naar het desbetreffende ziekenhuis.

Ze noemde in haar mail concrete voorbeelden van de keren dat een hulpverlener, volgens haar, beboet had moeten worden. Namelijk toen een afspraak dezelfde dag werd geannuleerd in verband met plotselinge afwezigheid van de hulpverlener. En toen een hulpverlener te lang uitliep in haar spreekuur en van haar werd verwacht dan maar later terug te keren naar haar fulltimebaan. Ten slotte over alle keren dat ze steeds opnieuw ongevraagd een nieuwe hulpverlener te zien kreeg door ziekte, baanverwisseling of gewoon absolute krapte.

‘Ik weiger de boete te betalen, zijn ze helemaal gek geworden daar in de ggz?’, was haar reactie.

Gek denk ik niet, maar onredelijk misschien wel. We kampen met personeelskrapte, lange wachttijden voor zowel klinische als poliklinische behandelingen, administratieve rompslomp en een enorme beperking in het uitplaatsen van separeerbehoeftige patiënten. Maar iemand een straf opleggen zonder zelfkritisch te zijn, is wat mij betreft oneerlijk.

Laten we daarom altijd eerst kijken naar waar wij zelf een boete voor verdienen in plaats van onze handen in de portemonnee van zorgbehoevenden te steken.