Medicijn tegen gevolgen diabetes
Plaats een reactieEen nieuw medicijn, pioglitazon (voor de liefhebbers: een agonist van -peroxisome proliferator-activated receptor of PPAR ) dat een insulinesensitiserende werking heeft en dat de cardiovasculaire gevolgen van diabetes II zou kunnen tegengaan, is onder 5238 patiënten in een Europese, multicenter placebogecontroleerde trial getest.
De resultaten staan in The Lancet van vorige week. John Dormandy c.s. berichten dat het middel gemeten op een gecombineerd eindpunt van onder andere overlijden, hartaanval, beroerte en acuut coronair syndroom het beter doet dan een placebo. In het algemeen komen de resultaten erop neer dat duizend patiënten pioglitazon moeten krijgen om 21 hartaanvallen, beroerten of sterfgevallen te voorkomen.
Voor de Finse commentator Hannele Yki-Järvinen is het onderzoek aanleiding om te spreken van goed en slecht nieuws en een aantal onbekenden. Het goede nieuws is dat het nieuwe middel ook volgens hem onomstotelijk de kans op mortaliteit, niet-fataal myocardinfarct en beroerte met 16 procent reduceert bij type-II-diabetespatiënten met cardiovasculaire problematiek. Het slechte nieuws is dat oedeemincidentie die niet is toe te schrijven aan hartziekten maar liefst viermaal hoger is, en dat het kennelijk de kans op hartfalen verhoogt. Ook leidt het tot meer gewichtstoename dan bij andere antihyperglykemische therapieën het geval is.
Onbekend is wat de prognose is van dat verhoogde risico op hartfalen, of het veilig is zowel insuline als pioglitazon te gebruiken, en hoe het komt dat pioglitazon beschermt tegen cardiovasculaire gebeurtenissen.
In BMJ van vorige week betwijfelt epidemioloog Nick Freemantle overigens op statistische gronden of pioglitazon het risico op cardiovasculaire gebeurtenissen verlaagt. Volgens hem zijn uitkomsten ongeoorloofd op één hoop geveegd en zijn de definities van cardiovasculaire uitkomsten achteraf aangepast aan de resultaten. Hij had overigens bij het ter perse gaan van zijn opinie het Lancet-artikel nog niet gezien. << HM
The Lancet 2005; 366: 1279-89 en 1241-42
BMJ 2005; 331: 836-8
- Er zijn nog geen reacties
