Ivan Wolffers, arts en antropoloog. En schrijver. En kankerpatiënt. Voorziet Medisch Contact al vier jaar lang van even indrukwekkende als speelse columns, waarin hij zijn ervaringen als patiënt deelt met de lezer en zich een meester in milde kritiek toont.
We zijn schurken, minnaars, verraders, opscheppers, lafaards en helden, allemaal in een wezen op verschillende momenten en onder uiteenlopende omstandigheden. Ik denk dat alleen het eindoordeel telt.
Ivan Wolffers is arts, wetenschapper en schrijver. Zijn ziekte, prostaatkanker, heeft zijn werk- en levenslust niet getemperd, wel zijn inzicht vergroot in de relatie tussen arts en patiënt.
‘Ik heb nog nooit iemand zo zien schrijven’, zei de man naast me in het vliegtuig. ‘Zo met een pen en van die lange zinnen.’ Ik schreef in mijn dagboek om mijn gedachten te ordenen na een kort bezoek aan Rome.
Een tweedehandsdoktersjas had ik gekocht. Alsof ik me wilde verkleden en de coschappen als een toneelstuk zag. Hij was wat vaal geworden, miste dat sprankelende wit van de jassen van mijn collega’s die blijkbaar al volledig geloofden in hun leven als arts.
Ik herinner me dat ik voor het eerst op de autoradio een popsong van een jongensband hoorde en verbijsterd naar de tekst luisterde.
Maakten we ons eergisteren nog druk over de raadselen rond de ziekte van Alzheimer van onze ouderen en gisteren over het overgewicht van de kinderen, vandaag zijn we bezorgd over het zika-virus dat onze Olympische Spelen wel eens zou kunnen bederven.
‘Dat moet mijn moeder weten!’ De dag waarop mijn moeder het verpleeghuis in moest omdat ze ’s nachts zwervend op straat werd aangetroffen viel in de periode waarin ik met pensioen ging en mensen vroegen wat ik ging doen.
In januari 2015 schreven medewerkers van het John Hopkins Kimmel Cancer Center op basis van een statistisch model dat het krijgen van kanker voor twee derde vette pech is, te wijten aan toevallige mutaties in het DNA.
In de Guardian las ik een oproep aan artsen om te schrijven over gebeurtenissen in hun carrière die voor een fundamentele verandering zorgden. Ik heb ook zo’n les, waarover ik graag vertel.
Ik hoorde het mezelf zeggen en schrok ervan. Niet omdat ik niet meende wat ik zei, maar omdat je in doktersland nu eenmaal altijd goed moet opletten. Voor je er erg in hebt komt de kwakzalverspolitie achter je aan.
Een vriendelijke lezer schreef me dat indien ik zo’n last heb van hielspoor ik zou kunnen overwegen me te laten bestralen. Hij stuurde wat literatuur mee en in de review die ik las zag ik dat resistente hielspoor in de helft van de gevallen goed reageert op radiotherapie.
Deze zomer trouwden Mike en Katja, beiden arts. Op veel plekken hebben ze samengewerkt en nu zijn ze in Engeland bezig met hun pediatrische specialisatie.
Vanwege de behandeling van mijn hielspoor moet ik vaak de vraag beantwoorden welk cijfer ik mijn pijn geef. Mijn kleindochter van 9 wist ook niet wat ze met die vraag aan moest.
Mijn Citroën C5 heeft me lang gediend, maar nu er 216.000 kilometer op de teller staat laat hij het steeds vaker afweten. Het begon toen ik nog reuzetevreden was met mijn vervoermiddel en dacht dat ...
‘Weet je’, schreef een collega die verbaasd was over hoeveel lifestyledeskundigen er tegenwoordig in nascholingscursussen rondlopen, me. ‘Nog even en dan zullen die artsen gaan zeggen dat ze leefstijl zelf hebben uitgevonden.’
Informatie over kankerscreening voor de algemene bevolking is zelden duidelijk over de vervelende kant ervan: overdiagnose.
Als mijn vriend me belt over zijn gestegen PSA weet ik niet goed hoe ik moet reageren.
Bij de groenteboer zien mijn vrouw en ik naast de kassa een boek over de ‘45 meest geneeskrachtige groenten’ liggen, met daarin ‘vele smakelijke recepten’.
In zijn oudejaarsconference sprak Youp van ’t Hek zijn verbijstering uit over een samenleving waar we allemaal ons verhaal kwijt moeten, maar vergeten zijn wat de vraag eigenlijk was.
Midden in de nacht hoorde ik Aïsha huilen. Kort daarna wekte haar zus Fatima mij.
‘Ik weet natuurlijk niet hoe het in januari zal zijn’, zegt de dame van de thuiszorg. ‘Nu kan het nog allemaal, maar…’
De boodschap in Ivan Wolffers’ boek Als de tijd voor altijd stil zou staan is luid en duidelijk: het leven is eindig. Waarmee vul je de kostbare, nog resterende tijd als uitgezaaide prostaatkanker je leven beheerst?
Omdat ik voor de publiciteit rond het uitkomen van mijn boek Als de tijd voor altijd stil zou staan over mij en mijn onuitgenodigde huurder prostaatkanker veel interviews geef, hoor ik nog wel eens de vraag ...
Soms twitter ik iets, dat ik twee uur later het liefst niet had geschreven. Door het gebrek aan nuance dat je door de beperkte ruimte ter beschikking staat, moet je haast wel af en toe een vijand maken.
