
Medische helden, bestaan die?
We zijn schurken, minnaars, verraders, opscheppers, lafaards en helden, allemaal in een wezen op verschillende momenten en onder uiteenlopende omstandigheden. Ik denk dat alleen het eindoordeel telt.
Ivan Wolffers is arts, wetenschapper en schrijver. Zijn ziekte, prostaatkanker, heeft zijn werk- en levenslust niet getemperd, wel zijn inzicht vergroot in de relatie tussen arts en patiënt: een wereld van verschil. Van 2010 tot 2016 schreef hij hierover columns voor Medisch Contact. Deze zijn gebundeld in het boek Kanker en Smiley's.
We zijn schurken, minnaars, verraders, opscheppers, lafaards en helden, allemaal in een wezen op verschillende momenten en onder uiteenlopende omstandigheden. Ik denk dat alleen het eindoordeel telt.
‘Ik heb nog nooit iemand zo zien schrijven’, zei de man naast me in het vliegtuig. ‘Zo met een pen en van die lange zinnen.’ Ik schreef in mijn dagboek om mijn gedachten te ordenen na een kort bezoek aan Rome.
Een tweedehandsdoktersjas had ik gekocht. Alsof ik me wilde verkleden en de coschappen als een toneelstuk zag. Hij was wat vaal geworden, miste dat sprankelende wit van de jassen van mijn collega’s die blijkbaar al volledig geloofden in hun leven als arts.
Ik herinner me dat ik voor het eerst op de autoradio een popsong van een jongensband hoorde en verbijsterd naar de tekst luisterde.
Maakten we ons eergisteren nog druk over de raadselen rond de ziekte van Alzheimer van onze ouderen en gisteren over het overgewicht van de kinderen, vandaag zijn we bezorgd over het zika-virus dat onze Olympische Spelen wel eens zou kunnen bederven.