De moeder van een 19-jarige jongen met ernstig nierfalen door een steroïdresistent nefrotisch syndroom belt de huisartsenpost (hap) omdat haar zoon klachten heeft, zoals het ophoesten van roze slijm. De triagist noteert ook dat de patiënt is gevallen en hoorbaar kortademig is. Omdat hij een dialysepatiënt is, breekt de triagist het gesprek af en belt het ziekenhuis voor overleg.
De klacht gaat over het voorschrijven van ADHD-medicatie door de huisarts aan de 11-jarige zoon van klager zonder toestemming en zonder medeweten van klager als gezagdragende ouder. Klager en moeder van de patiënt zijn gescheiden. Volgens de huisarts kan haar daarvan geen tuchtrechtelijk verwijt worden gemaakt.
Minderjarige patiënt heeft sinds jonge leeftijd last van recidiverende herpes in het gezicht. Klaagster en de vader van patiënt zijn gescheiden. Verweerster is de zus van de vader van patiënt en heeft herhaalrecepten valaciclovir voorgeschreven. Zij is niet de behandelend dermatoloog van patiënt. Klaagster verwijt verweerster dat de herhaalrecepten tegen de wil en achter haar rug om zijn uitgeschreven.
Onlangs dwong de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) een arts om haar beroep onmiddellijk te staken tot het tuchtcollege uitspraak doet. De IGJ greep enkele maanden eerder – én voor het eerst – ook al naar dit drastische middel. Wat is dit dwangmiddel precies en wat gebeurt hierna?
Man dient een klacht tegen de huisarts over de behandeling van zijn inmiddels overleden echtgenote. Hij verwijt de huisarts dat hij niet naar de echtgenote van klager heeft omgekeken nadat zij was gevallen en haar heeft opgesloten.
Klager is de zoon van een patiënt die was opgenomen op de afdeling Geriatrische Revalidatiezorg van de instelling waar verweerder, specialist ouderengeneeskunde, werkzaam was.
Het Regionaal Tuchtcollege Den Bosch heeft aan twee huisartsen die bij de zorg voor dezelfde patiënt betrokken waren twee verschillende maatregelen opgelegd. Beide zaken zijn in één zitting behandeld.
Twee vrouwen wenden zich in 2017 tot een arts voor een cosmetische ingreep aan de onderoogleden. Na de ingreep ontstaan complicaties en ze dienen allebei in 2021 een klacht in. Of ze elkaar kennen wordt niet duidelijk, maar hun klachten vertonen veel gelijkenissen. Zo waren ze allebei vooraf in de veronderstelling dat ze te maken hadden met een plastisch chirurg. Hij vermeldde op zijn website wel zijn opleiding tot plastisch chirurg, maar zei er niet bij dat hij sinds 2011 niet meer als zodanig geregistreerd was. Het Centraal Tuchtcollege vindt het tuchtrechtelijk verwijtbaar dat (potentiële) patiënten op het verkeerde been worden gezet.
Klaagster is behandeld door een huisarts van de huisartsenpost. Klaagster heeft zich daar ’s nachts gemeld met hevige buikklachten. Na onderzoek heeft de huisarts een werkdiagnose gesteld en medicatie voorgeschreven. Klaagster heeft later die nacht opnieuw contact gezocht met de huisarts. Haar is toen gemeld dat ze de werking van de verstrekte medicatie moest afwachten en dat ze in de ochtend contact met de reguliere huisarts kon opnemen.
Klacht tegen psychiater over de behandeling van klaagster bij een ggz-instelling in verband met de bijzondere voorwaarden die opgelegd zijn bij een voorwaardelijk opgelegde gevangenisstraf. De psychiater behandelde klaagster. Onderdeel van het behandelplan was het opstellen van een delictscenario en delict-terugval-preventieplan.
Een arts uit Groningen moet van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) direct met haar beroep stoppen in afwachting van het oordeel van de tuchtrechter. ‘Deze arts voldoet niet aan de voorwaarden om goede en veilige zorg te verlenen.’
Een verzekeringsarts heeft over klager een medisch rapport uitgebracht in het kader van een deskundigenoordeel. Klager verwijt de verzekeringsarts dat zij haar onderzoek onzorgvuldig en in strijd met het professioneel handelen heeft gedaan.
De plastisch chirurg heeft klaagster geopereerd aan haar buik. Klaagster verwijt de chirurg dat hij in plaats van (alleen) de rectusdiastase te sluiten een volledige buikwandcorrectie heeft uitgevoerd, waarbij hij de rectusdiastase niet (correct) heeft gesloten, voorafgaand aan de operatie onvoldoende informatie heeft gegeven, de buikwandcorrectie onzorgvuldig heeft uitgevoerd en onvoldoende nazorg heeft geleverd door alleen wondvocht weg te halen en geen littekenbehandeling te hebben geadviseerd.
Een Maastrichtse huisarts wordt ervan verdacht zijn schoonmoeder van het leven te hebben beroofd door het toedienen van sederende medicatie. In januari, mei en juni 2022 wordt de strafrechtelijke zaak inhoudelijk behandeld tijdens verschillende zittingen (de huisarts is vrijgesproken, een hoger beroep volgt nog, red.).
Is een SCEN-arts wel onafhankelijk als die ook patiënt is bij de huisarts die om de beoordeling van het euthanasieverzoek vraagt? In 2022 bogen de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) zich ten minste vier keer over deze vraag, blijkt uit de gepubliceerde uitspraken op de RTE-website. Bij drie van de vier zaken oordeelden de commissies dat hierbij niet aan de zorgvuldigheidseisen was voldaan.
Klagers zijn nabestaanden van een patiënte bij wier behandeling de arts betrokken was. Ze verwijten de arts dat hij de melding van de verpleegkundige over de verdere achteruitgang van patiënte niet aan hen heeft gecommuniceerd, dat hij niet gemeld heeft dat er gestart zou worden met morfine en dat hij labuitslagen heeft aangepast en verwijderd.
Klagers zijn de ouders van een 16-jarige dochter die in de periode waarover de klachten gaan, niet meer thuis woonde. Klagers verwijten de huisarts het handelen rondom de situatie van klagers en hun destijds 16-jarige dochter.
Drie coassistenten en een internist stonden vrijdag tegenover elkaar tijdens een zitting van het Regionaal Tuchtcollege in Amsterdam. De coassistenten verwijten de arts dat hij zich seksueel grensoverschrijdend heeft gedragen tijdens echo-onderwijs. Hij zou hen daarbij onnodig bij de schaamstreek hebben aangeraakt en video-opnames hebben gemaakt terwijl ze op elkaar oefenden met de echoapparatuur.
Bij klaagster is begin 2014 een tumor in de hals ontdekt. Er werd een wait and scan-beleid afgesproken. Klaagster dient een klacht in tegen twee radiologen die een MRI-scan van haar hals hebben beoordeeld in 2016 en 2018.
Klager verwijt een neuroloog dat zij hem ten onrechte een second opinion (bij E) heeft geweigerd. De neuroloog stelt daartegenover dat het belang dat klager hechtte aan de second opinion haar niet duidelijk was.
‘In deze tuchtzaak herkennen we de archetypische bullebak: intimiderend, zijn macht misbruikend, grensoverschrijdend en met een zeer gebrekkig zelfinzicht.
Drie zorgverzekeraars verwijten een tandarts dat hij onterecht bijna drie ton declareerde en vervolgens niet meewerkt aan het onderzoek hiernaar. Daarom dienen ze een klacht in bij het Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg (RTG) Amsterdam.
Klaagsters zijn de echtgenote en dochter van een patiënt die in het verpleeghuis is overleden. Verweerster werkt in het verpleeghuis als specialist ouderengeneeskunde. Patiënt was opgenomen aan het begin van de covidpandemie. Familie mocht alleen op bezoek komen als sprake was van een terminale patiënt.
Klager, die eerder als beleidsadviseur werkzaam was in het ziekenhuis waar de beklaagde internist ouderengeneeskunde werkte, verwijt de internist dat zij onterecht in zijn dossier heeft gekeken. Klager werd twee keer als patiënt op de SEH van het ziekenhuis behandeld. Hij verwijt de internist, met wie klager geen behandelrelatie had, dat zij zonder toestemming zijn medisch dossier heeft ingezien.
Patiënt verzoekt zijn psychiater om euthanasie. Die is daartoe bereid, maar benadert vervolgens de huisarts voor steun bij de medisch-technische uitvoering.
