‘Een heel ander pad dan ik ooit voor me had gezien’
Portret Mustafa Dönmez
6 reacties‘Papa, werk je niet meer?’ Dat was een van de eerste reacties van zijn middelste dochter (6 jaar) toen Mustafa Dönmez nog maar net als anios bedrijfsgeneeskunde aan de slag was. ‘Ik kon mijn kinderen ineens wel naar school brengen en ophalen in plaats van soms alleen een kus geven voor het slapengaan.’
Sinds zes jaar is Mustafa Dönmez een internist in hart en nieren en zo voelt hij zich ook nog steeds. ‘Het is een prachtig vak.’ Maar na zes jaar hoppen van chefplek naar chefplek, was de koek op. ‘Ik baalde zo van de omstandigheden, dat ik geen zicht had op een vast contract, telkens naar een uithoek van het land moest en dan ook nog eens enorm lange dagen maakte. Op een gegeven moment reed ik elke dag 250 kilometer.’
leeftijd: 41 jaar
werk: fulltime aios bedrijfsgeneeskunde bij ArboNed (Den Haag)
privé: getrouwd, drie dochters (3, 6 en 8 jaar)
ontspanning: amateur stand-upcomedian
Veel meer rust
Begin 2021 werd het tijd om naar iets anders uit te kijken. Huisartsgeneeskunde? Psychiatrie? ‘Totdat het uitzendbureau mij wees op sociale geneeskunde en specifiek bedrijfsgeneeskunde. Na een dag meelopen en een paar gesprekken kon ik direct aan de slag, in mijn eigen woonplaats zelfs.
Na een paar maanden had ik een vast contract en vlak daarna kon ik ook in opleiding. De betere omstandigheden geven mij veel meer rust. Maar nog leuker is dat ik zeer positief verrast ben over de inhoud van het vak bedrijfsarts.’ Om die reden is Dönmez ambassadeur van het vak geworden op de website bedrijfsartsworden.nl. ‘Ik heb alle soorten mensen al voorbij zien komen. Een dertiger met ALS. Een jongeman met een diepe burn-out. Een autistische patiënt die door de coronacrisis van slag is. Eigenlijk is dit vak een combinatie van meerdere specialisaties.’
Negatieve reacties
Zijn collega-internisten baalden enorm met hem mee dat hij nergens aan de bak kwam, maar na het besluit van de overstap kwamen er ook wel negatieve reacties. ‘Is dat niet zonde van je hele opleiding? Is dit vak niet onder je niveau? Daar had ik moeite mee en ik merk zelf ook dat ik mij ook als internist presenteer in mijn nieuwe werk. Maar op een gegeven moment hoop ik dat ik dat weg durf te laten en kan zeggen: ik ben bedrijfsarts, punt.’ Het helpt wel dat in zijn opleidingsgroep maar liefst vier andere internisten zitten, ‘veel gelijkgestemden dus’.
Het pad dat hij voor zich had gezien is dus een heel andere kant op gegaan. ‘Ik heb ingezien dat een weg die je niet had willen inslaan, de juiste weg kan zijn.’
J. Molier-Bloot
bedrijfsarts, Amsterdam
Reactie op artikel van Mustafa Dὃnmez in MC van 13-5-2022 jl.
Als afscheidnemende bedrijfsarts van het direct uitvoerende werk na bijna 40 jaar (wegens pensioen), wil ik reageren op het artikel van Mustafa Dὃnmez waarin hij vertelt over zijn switch ...van internist naar mijn mooie vak van bedrijfsarts.
Wonderlijk hoe de curatieve sector/collega’s daarop reageren: ‘zonde van je opleiding’ en ‘is het niet onder je niveau…’ Dat eerste is nog te begrijpen als je niet in het vak doorgaat waarvoor je hebt geleerd. Maar of bedrijfsarts zijn nu ‘onder je niveau’ is, betwijfel ik.
Laat ik aangeven dat ik in 1983 bewust voor mijn mooie vak van bedrijfsarts gekozen heb omdat ik inzag dat het veel meer biedt dan louter het curatieve, waar men redelijk in het eigen specialisme blijft. Een bedrijfsarts ziet, spreekt en beleeft de mens in al zijn facetten van gezondheid , privé omstandigheden en werk…. Je holt niet alleen achter zieken aan, maar kunt ook preventief iets betekenen zodat je een en ander voor meer mensen structureel beter kunt maken qua arbeidsomstandigheden enz.
Met andere woorden een zeer breed vak waar meerdere skills voor nodig zijn dan louter het medische….je houdt feeling met wat er in de maatschappij gebeurt. Een vak waarin communicatieve vaardigheden vooral nodig zijn om als onafhankelijk opererend bedrijfsarts de belangen van zowel werkgever als die van werknemer te behartigen. Het is vaak varen tussen ‘Scylla en Gharybdis’ en daarmee helemaal geen gemakkelijk vak zoals menigeen in de curatieve wereld denkt.
Als ik contacten heb met collega’s in de curatieve sector, merk ik helaas nog (te) vaak dat men soms geen weet heeft van wat er in de ’buitenwereld’ zoal gebeurt. Wat nu de ziekte en/of gezondheidsproblemen voor iemand’s leven en arbeidsleven betekent. En zich al helemaal niet of onvoldoende realiseert wat al die wachttijden betekenen voor iemand met een baan; alleen al wegens de wachttijden kun je zomaar je baan verliezen en dus ook in grote financiële problemen terechtkomen en zelfs je dak boven je hoofd verliezen omdat de hypotheek niet meer opgebracht kan worden.
Een valkuil in ons vak is echter wel dat sommige collega’s helaas te verstrikt raken in zogenaamde ‘laagste prijscontracten’ (via menig arbodienst), zoals ik het maar noem: te weinig tijd voor het spreekuur en een goede rapportage. Dat is een reden geweest om ik ca 13 jaar geleden als zelfstandige ben doorgegaan en zo mijn eigen contractvoorwaarden kan stellen. En werkgevers vinden dat prima als je maar goed uitlegt dat het om kwaliteit van diensten gaat en niet om kwantiteit! Iedereen is immers gebaat bij een vlotte, maar vooral duurzame terugkeer in het arbeidsproces.
Dat je in ons vak ook nog eens ’normale werktijden‘ kunt regelen is een zeer prettige bijkomstigheid waardoor de balans in het leven in evenwicht blijft en je dus ook zelf kunt praktiseren wat je anderen adviseert….
Ik blijf overigens nog visitaties doen en supervisie/coaching van jong aankomende bedrijfsartsen in opleiding dan wel zij-instromers….
Janine Molier-Bloot, BIG geregistreerd bedrijfsarts
B. Bos
specialist ouderengeneeskunde, werkzaam in de wijk
Beste collega die ik niet ken, maar je verhaal komt me deels bekend voor...
ik neem even de vrijheid dat toe te lichten:
Ik wilde altijd internist worden en had goede kansen voor een dergelijk pad, maar werd onverwachts een alleenstaand ouder met... een baby. Ik vond het niet humaan naar mijn baby toe om zulke lange dagen te gaan maken. Zelfs niet als ik zou kunnen werken in mijn eigen woonplaats. Er leek ook geen ruimte te bestaan voor mens- en alleenstaand moeder-zijn naast een carrière als medisch specialist.
Ik besloot specialist ouderengeneeskunde te worden. Mijn medestudenten van mijn jaar leken een beetje medelijden met me te hebben. Het voelde alsof ik een stap achteruit had gedaan.
Nu, 15 jaar later, kan ik enkel zeggen dat ik de beste keus ooit heb gemaakt, ik heb een waanzinnig interessant vak, wat geenzins onderdoet aan complexiteit vergeleken met een ziekenhuisspecialisme. Daarnaast is het een vak volop in beweging en ontwikkeling, en een zeer nuttige medische discipline waar de burger veel behoefte aan heeft. Daar gaat ons werk als dokters immers primair over: hoe zorgen we goed voor de burgers en samenleving. Dat zal voor de bedrijfsgeneeskunde niet anders zijn.
De autonomie en vrijheid die ik persoonlijk ermee heb gewonnen om mijn carrière anders vorm te geven, rekening houdend met mijn lieve gezin, de tijd om ook andere interesses te ontwikkelen en in te kunnen groeien: ik deed geen stap achteruit, ik koos een autonoom pad op maat.
Je komt op mij over als een goede ouder, en dat mijn beste collega, is het echte vak waar een mens in moet excelleren tijdens het leven. Je dochters zullen je later dankbaar zijn, en ik weet zeker dat er een dag komt dat je vol voldoening terugkijkt dat je de moed had deze stap te zetten,
ik wens je al het geluk toe, (en mocht je toch niet aarden in de bedrijfskunde: in ons specialisme hebben we zeker interesse en de werkgelegenheid om internisten, op te nemen in ons midden ;))
hartelijke groeten van een specialist ouderengeneeskunde, moeder en beeldend kunstenaar.
M. Ouwens
Verzekeringsarts , bedrijfsarts
Welkom in de wondere wereld van de arbeidsgeneeskunde, collega Dönmez. Voor velen nog steeds een weg die ze pas in tweede instantie inslaan en dan verrassend boeiend blijkt. Het verlies van de internisten is onze winst. Wens je heel veel plezier in ...ons werk toe!
J.J. Schat
Bedrijfsarts
Goed gezegd, Rinus, helemaal eens... Veel plezier bij het mooiste vak in de geneeskunde, collega Dönmez. Echt waar!
J.L.C.M. van Saase
Internist , Rotterdam
Beste Mustafa, na je cabaret optreden tijdens de internistendagen in Maastricht vreesde ik dat je een succesvol cabaretier zou worden in plaats van internist-oncoloog. Je carrièrepad laat zien dat er veel mis is met de planning van de specialisten op...leiding en misschien ook wel met de kansen voor mensen met een 'andere' achternaam. Hopelijk is dit een aanvaardbaar alternatief!
D. Hoogwerf
Internist-oncoloog
Hai Mustafa, leuk van je te horen op deze manier. Heb nog vaak aan je gedacht na onze gezamenlijke werkperiode in de Daniel.
Goed van je, deze weg. Je “dokter-zijn” wordt gelukkig niet bepaald door status of positie maar de invulling die je er ze...lf aan geeft. Fijn dat je je plek hebt gevonden en ook hier zul je een hele prettige collega zijn. Zou je graag nog eens spreken! Ik ben naast oncologie ook wat andere dingen gaan doen die me ook heel veel waardevolle inzichten en verdere betekenis hebben gegeven.
Groet!