Zorgen om zorg

Normaal ben ik niet zo’n schrijver, maar nu moet het dan toch maar eens.
Ik ben ongeveer vijftien jaar als verpleeghuisarts werkzaam en maak me zeer ernstig zorgen. Zorgen over onze verpleeghuiszorg nu en in de toekomst. Met de komst van het ZZP-gedrocht is de zorg voor kwetsbare mensen die in een verpleeghuis belanden, dramatisch achteruit gevlogen.

Ik word er dagelijks mee geconfronteerd. Minder geld, dus minder uren voor directe zorg aan het bed (tot 50% minder dan eerst!), minder tijd voor een ondersteunend gesprekje, minder tot soms zelfs geen activiteitenbegeleiding, minder tijd voor ondersteuning tijdens de maaltijden en niet te vergeten nóg meer registreren en registreren.

Toename van ziekteverzuim en demotivatie onder (para)medisch, verplegend en verzorgend personeel is het gevolg. Een neerwaartse spiraal die, als we nu het tij niet keren, binnen vijf jaar zal leiden tot een zorgniveau waarvoor we ons zullen schamen. En dat terwijl wij juist in Nederland de afgelopen jaren de beste verpleeghuiszorg hebben ontwikkeld.

Belevingsgerichte zorg en kleinschalige woon-/zorgprojecten zijn fantastische ‘producten’ (het woord alleen al…) maar als de middelen er niet zijn, zijn het diamanten bergen die wij onze bewoners en hun familie voorhouden. En waar blijft die schreeuw om aandacht vanuit onze eigen sector voor deze problematiek? De medisch specialisten zijn regelmatig in het nieuws, de huisartsen trekken ook regelmatig aan de bel bij VWS, maar waar blijft de zorgsector? Ik hoor of zie ze niet.

Ik hoop dat de heren Rutte, Verhagen en Wilders de teloorgang van de zorg niet zullen ‘gedogen’.

Tilburg, augustus 2010
G.J.A.M. van Gorp, verpleeghuisarts

Rubriek Brieven