Wrijving geeft glans

Onlangs bracht de Algemene Rekenkamer een rapport uit over de Haagse beleidsmachine. Er wordt aandacht gevraagd voor de overwaardering van de beleidsvorming en de onderwaardering van de uitvoeringspraktijk. Een voorbeeld van dit laatste zijn de nieuwe WAO-plannen waarvoor al eerder in deze column aandacht is gevraagd. Recentelijk is echter een wet op het terrein van de sociale zekerheid totstandgekomen waar bovengenoemde trend veel minder op van toepassing is: de Wet verbetering Poortwachter (WvP). Bij deze wet werd en wordt gezocht naar de aansluiting tussen beleidsambities en uitvoeringspraktijk.

Werkgevers schenken nu structureel meer aandacht aan verzuim en arbeidsongeschiktheid dan drie jaar geleden, aldus negen van de tien (89%) arboprofessionals. Acht van de tien (80%) zijn het eens met de stelling dat de Wet verbetering Poortwachter leidt tot een daling van het verzuim. Bijna eenzelfde percentage (78%) onderschrijft de stelling dat er de afgelopen tijd een cultuuromslag heeft plaatsgevonden in de aanpak van het verzuim. Dat blijkt uit een flitsenquête die BOA en STECR eind maart hebben gehouden onder professionals van de verschillende arbodiensten.

Bij de start van de WvP is een belangrijk aspect van de uitvoering onvoldoende onderkend. Waar ik op doel zijn de verschillen in referentiekader en benadering van bedrijfsartsen en verzekeringsartsen voor wat betreft reïntegratie-inspanningen in het eerste verzuimjaar.

De verzekeringsarts heeft een meer (claim)beoordelende kijk en de bedrijfsarts een meer primair op reïntegratie gerichte invalshoek. De taal van de verzekeringsarts is op onderdelen ook anders dan die van de bedrijfsarts.

In haar voorzitterscolumn in Medisch Contact nr. 17 geeft NVAB-voorzitter Mariëlle A-tjak enkele voorbeelden van de gevolgen die een en ander kan hebben voor het handelen en de arbeidssatisfactie van bedrijfsartsen. Los van de vraag of dit nu om incidenten gaat of regel is en los van het gegeven dat de NVAB vanaf het begin betrokken is bij de totstandkoming van de WvP, moet dit signaal serieus worden genomen.

Momenteel wordt met een subsidie van ZonMw onderzocht wat een goede samenwerking is van beide beroepsgroepen

binnen het kader van de WvP. We hopen dat de resultaten nog dit jaar kunnen worden geïmplementeerd.

Minstens zo belangrijk is het feit dat ook het overkoepelend orgaan van de arbodiensten, de BOA, en het UWV met elkaar in gesprek zijn gekomen over deze problematiek. Dit om op basis van de gepresenteerde kinderziektes te komen tot goede afspraken en zo het bureaucratisch ontaarden van de wet te voorkomen c.q. terug te dringen.

Een gelukkige omstandigheid is dat alle direct bij de uitvoering betrokken partijen het erover eens zijn dat de WvP in principe een goede bijdrage kan leveren aan de preventie en de beperking van verzuim en WAO. Zo is door alle betrokken in de stuurgroep Poortwachter nu besloten dat bij zes weken er niet altijd een uitgebreide probleemanalyse hoeft plaats te vinden als herstel binnen afzienbare termijn te verwachten valt. Volstaan kan nu worden met een beknopte probleemanalyse en rapportage. Dit draagt duidelijk bij aan de beperking van de bureaucratiseringstendens die deels inherent is aan de WvP. Minstens zo belangrijk is het feit dat deze aanpassing veel beter aansluit bij de verzuimbegeleiding zoals die in het veld plaats vindt.

Van wat afstand bezien vind ik het wel mooi wat er nu gebeurt. Er is een wet totstandgekomen die goed werkt als alle betrokken partijen hun werk naar behoren doen. Zij moeten nu laten zien wat ze waard zijn. Niemand kan zich meer verschuilen achter een slechte wet.
Alle betrokkenen zullen dan ook kwaliteit van handelen moeten laten zien en op basis daarvan goed samenwerken om de optimale reïntegratie in arbeid te bewerkstelligen.