Vertrouwen

Onze ervaring is dat Kiran een daling van de glucose perfect aanvoelt. In het begin prikten we steeds als hij riep dat hij te laag zat, en altijd had hij gelijk. En als hij geen gelijk had, dan konden we een kwartier later weer prikken omdat hij vol bleef houden. En dan zat hij inderdaad alsnog laag.

Zelf prikt hij niet meer als hij op school een hypo voelt aankomen, maar neemt gewoon een paar Dextro’s, al naar gelang zijn gevoel. Aan de instructie om zijn pomp bij een hypo een half uur stil te zetten en daarna weer een glucose te meten, houdt hij zich eigenlijk nooit. Hij volgt zijn gevoel en heeft hij zijn eigen adequate coping style ontwikkeld.

Voor suikers boven de 15 werkt zijn intuïtie echter vaak helemaal niet. Meestal merken wij aan zijn gedrag dat zijn glucose te hoog is: dan is hij minder te sturen, reageert hij geprikkeld en heeft hij geen honger.

Op een avond, net voor het avondeten, prikt Kiran een suiker. Die is 24,8. Hij gelooft helemaal niet dat zijn suiker zo hoog is, want hij voelt zich uitstekend. Ik spoor hem aan de wizard van de pomp aan te zetten en het advies daarvan op te volgen. De wizard is een hulpfunctie die bij elke glucosewaarde en hoeveelheid koolhydraten die je invoert uitrekent hoeveel insuline je moeten spuiten om weer terug te komen naar de 5,6, de normaalwaarde voor een nuchtere glucose. Een ingenieus systeem.

Kiran bolust het aantal insuline-eenheden die de wizard adviseert, maar vertrouwt het toch niet. Hij pakt een andere meter en prikt zichzelf nog een keer: 8,9. Razendsnel zet hij de pomp stil. Hij kijkt hoeveel insuline er is gebolust, voert de nieuwe glucosewaarde in, vraagt advies aan de wizard en berekent het verschil.

Ik ben er stil van. Wat heeft hij goed door hoe hij moet handelen. Ik krijg er vleugeltjes van en realiseer me dat vertrouwen op je kind (soms) meerwaarde heeft.

Sandra Bijl

• Alle columns van Sandra Bijl