Versteende idealen

Ons ziekenhuis leunt aan tegen het oude centrum van onze stad, zoals vroeger vaak het geval was met ziekenhuizen. Ziekenzorg was ook armenzorg, maar op een goed moment waren er geen armen meer en veel ziekenhuizen vertrokken naar een nieuw gebouw met een nieuw concept van zorg in een weiland aan de rand van de stad met nieuwe wijken en andere mensen.

Over zo’n ziekenhuis werd jaren gedacht, gedubd, gedebatteerd, getekend en onderhandeld, maar ten slotte kwam het ervan. Een nieuw gebouw, als een nieuw pak, voor een nieuwe start. Jong en oud, allemaal gingen ze anders en nieuw de toekomst in. Want ‘first we shape our buildings and thereafter they shape us’, zei Churchill. Er gaat al gauw vijftien jaar heen voordat concepten in vorm en functie zijn vastgelegd. De beslissers zien hun idealen pas jaren na hun pensionering terug in staal, steen en glas. De jongste medewerkers van toen zijn inmiddels de ruggengraat van het zieken­huis en lopen al snel op tegen de beperkingen van de versteende idealen van hun voorgangers. De eerste gedachten over nieuwbouw komen al weer op en de cyclus start opnieuw. Zo bouwt iedere generatie aan zijn verleden, voor een aanstormende generatie die al weer anders wil, moet en doet.

Moeten we wel blijven denken in langetermijnvisies en strategieën in een wereld in permanente staat van verandering? Management is ‘management of change’. De toekomst is vandaag en morgen. Visie en strategie zijn uit, hier en nu is in. De stad is weer in. Onze achter­stand wordt onze voorsprong, ons ziekenhuis blijft midden in de stad!

J. Herre Kingma, de ziekenhuisbestuurder