Verhuizing

De WAO is verwikkeld in een voortdurende krimp sinds Nederland steeds arbeidsgeschikter wordt. Om die reden ben ik onlangs verhuisd naar een oud kantoor in een buitenwijk. De krimp had moeten leiden tot nieuwe huisvesting, maar verder dan marmer en dure meubeltjes op de directielocatie is het nog niet gekomen.

Mijn nieuwe werkplek is niet erg proper. Het onderhoud mag kennelijk niet te veel kosten en het meeste stof dat de verhuizing opwerpt, valt gewoon weer terug. Geldgebrek blokkeert ook het schoonmaken van de zonwering. De vloerbedekking is tot aan de onderzijde doorgesleten en er zijn plaatsen waar de lijm is bereikt en het cement erdoor schemert.

Het werk gaat natuurlijk door en daarmee zijn er ook ‘verder-voortschrijdende’ inzichten. Zo komen er nu medewerkers op het secretariaat bij, wat zuur is voor degenen die begin dit jaar moesten vertrekken.

De informatietechnologie is met de verhuizing up-to-date gemaakt en mijn tekstverwerker is daarom langzamer. Van persoonlijke bestanden wordt niet langer een back-up gemaakt. Weg is voortaan echt kwijt. In het kader van de beheersbaarheid van alles en nog wat heb ik twee nieuwe ICT-formulieren leren invullen voor problemen waarbij vroeger een telefoontje volstond.

Het wachten is nu op het afschaffen van de eigen spreekkamer, waarmee het nieuwe huisvestingsconcept zal worden voltooid. Nieuwe oplossingen veroorzaken andere problemen. Een systeem om in het vervolg de spreekkamers te reserveren is al in de maak, waarbij ik niet zeker weet of dit systeem hoort bij de categorie ‘oplossingen’. Gelukkig is het geld op en dreigt er ook ruzie met de minister over het beheer van de portefeuille huisvesting. Ondoordacht geld uitgeven, is er even niet meer bij. Voor een saaie herfst hoeft echter niemand bang te zijn. De WAO krimpt misschien, maar het leven gaat door. n

Theo Duivenvoorden, de verzekeringsarts