Van thuisbevalling naar ziekenhuis

Manders c.s. bespreken de thuisbevalling (MC 41/2009: 1674). Het klopt dat 49 procent van de primiparae durante partu wordt verwezen; veelal vanwege niet-vorderende ontsluiting, behoefte aan pijnstilling en sedatie. Dit is een resultaat van een goed uitgevoerde selectieprocedure en het serieus nemen van de wens van de barende.

Maar liefst 96 procent van vrouwen die thuis bevielen, kijkt positief terug op hun baring. Thuisbevallen is veilig en het huidige selectiesysteem werkt uitstekend. Willen we deze zeer tevreden groep opofferen voor een systeem waarin iedereen naar het ziekenhuis moet, met alle consequenties van dien?

Wat hier onderbelicht blijft, is wat het betekent om als zwangere in een ziekenhuis te gaan bevallen. Deze vrouwen moeten zelf inschatten wanneer het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. Hoeveel vrouwen moeten met heftige weeën in een auto een rit van meer dan een kwartier maken? En dan nog de vrouwen die het ziekenhuis niet halen en onderweg bevallen.

Manders c.s. suggereren dat de ontevredenheid over de baring uitsluitend te maken heeft met het verwezen worden. Uit de literatuur blijkt echter dat veel vrouwen negatief op hun bevalling terugkijken vanwege het gehaast zijn van de zorgverleners. Dit komt in het ziekenhuis net zo vaak en wellicht nog vaker voor dan in de thuissituatie. Het roept ook een heel andere vraag op: nemen we wel voldoende tijd voor de barende?

Manders c.s. voeren alles terug op het wel of niet thuisbevallen, terwijl het moet gaan over wat wel en niet werkt in ons systeem. Het gaat niet goed met vrouwen die in het ziekenhuis terechtkomen, al dan niet verwezen durante partu. Laten we samen serieus bekijken wat hier aan de hand is zonder meteen de thuisbevalling te diskwalificeren.

Maastricht, oktober 2009
Rafael van Crimpen, directeur Academie Verloskunde Maastricht (AVM)
Marianne Nieuwenhuijze, voorzitter vakgroep Midwifery Sciene AVM