Van aangezichtspijn tot zygomafractuur

Collega Flier slaat de spijker op zijn kop in zijn artikel (MC 22/2002: 868) over de inconsequenties die bestaan bij de diverse ziekteclassificaties in de geneeskunde. De definiëringsproblemen bij het beschrijven van valide klinische entiteiten kunnen niet vaak genoeg worden aangehaald, omdat de diagnostiek, naast het arts-patiënt-contact, de basis vormt om tot een juist en uitvoerbaar behandeladvies te komen. Aansluitend op zijn betoog zou ik willen stellen dat de classificatiesystemen in de toekomst veel meer therapierelevante indelingen van ziekten dienen te worden. De megalomane veelheid aan diagnostische labels zal dan automatisch afnemen. Wel is hierbij een zekere hiërarchische structuur onontbeerlijk. Men denke bijvoorbeeld aan het ABC-schema op een Eerste-hulpafdeling. Overigens, met deze stelling tot een meer therapierelevante indeling van ziekten bedoel ik zeer zeker niet de diagnose-behandeling-combinatie’s (DBC’s), want die staan, op de oude leest gestoeid, nog ver af van een moderne en medisch-pragmatische toepassing van de nosologie.

Venray, juni 2002