Tout s’est bien passé

Tout s’est bien passé, nu in de bioscoop.

Als de 85-jarige rijke industrieel André Bernheim na een beroerte halfverlamd in een rolstoel zijn dagen moet doorbrengen vraagt hij zijn oudste dochter Emmanuèle of ze hem wil helpen om zijn leven te beëindigen. Hij confronteert haar (en haar zus) zo niet alleen met een moreel dilemma, maar ook met grote praktische (we zijn in Frankrijk) en emotionele uitdagingen.

Aan hun moeder hebben de beide zusters niets: zij leeft als een kluizenaar in haar beeldhouwatelier, heeft de ziekte van Parkinson, slikt antidepressiva. Misschien ook geen wonder, want haar man leidde een dubbelleven: hij is homoseksueel en is kennelijk destijds alleen voor de ‘vorm’ met haar getrouwd.

Tout s’est bien passé speelt zich groten­deels af in ziekenhuizen, maar saai wordt het nooit: regisseur/scenarist François Ozon is een zeer vaardig filmmaker, met grote stilistische gaven – hij is bijvoorbeeld een grootmeester van de effectieve close-up. Bovendien gaat hij elke vorm van melodrama vakkundig uit de weg, heeft ruimte voor een vleugje humor, en weet zijn film zelfs enige suspense mee te geven: gaat het lukken om André, een zelfzuchtig, manipulatief, maar desondanks aimabel karakter, naar Zwitserland te vervoeren waar hij zijn laatste adem zal uitblazen?

Ozon baseerde zijn film op een boek van Emmanuèle Bernheim gewijd aan haar vader. En o ja, de liefhebber wordt vergast op een parade van zeer goede acteurs, met voorop: Sophie Marceau en André Dussolier en verder nog Charlotte Rampling en Hanna Schygulla. Zeer de moeite waard.