Tobinkomen

‘De raad van bestuur verdient het tienvoudige van een eerlijke, hardwerkende verpleegkundige. Schande, graaiers zijn jullie, allemaal!’, schreef iemand op mijn weblog. Deze reactie, die naadloos aansluit bij de heersende politieke en publieke opinie, is niet zo vreemd. Ik denk dat ook wel eens als ik lees over topmanagers die tientallen malen meer verdienen dan ik. Binnenkort komen de jaarverslagen weer uit en zien we nieuwe lijstjes: wie krijgt het meest en hoeveel is het meer dan het salaris van Balkenende, de maat aller topsalarissen.

De ideale ziekenhuisbestuurder gedraagt zich als een echte ondernemer, maar blijft salaristechnisch keurig onder Balkenende. Het ziekenhuis moet risicodragend de markt op en produceert met een strakke en slanke organisatie, alles doelmatig met topkwaliteit en maximale veiligheid tegen scherp concurrerende prijzen. De verwachtingen en risico’s zijn ongelijk verdeeld; de grootste rusten op de schouders van de bestuurder. Zo hoort dat ook, al zou je het afbrand­risico graag wat willen afdekken. Dan is er nog leven na de bestuurscrisis; iets wat in ziekenhuisland altijd op de loer ligt.

Onlangs sprak ik een oud-collega-specialist. Hij was net met pensioen en ‘deed alleen nog leuke dingen’. Wat ik nou leuk vond aan het besturen van een ziekenhuis, alleen maar knokken met specialisten? Ik antwoordde, even voorspelbaar, dat het een mooie uitdaging was en dat ik het naar mijn zin had.

Toch is zijn vraag niet zo gek. De houdbaarheidstermijn van de ziekenhuisbestuurder is soms niet veel langer dan die van een doorsneevoetbaltrainer. Er is wel een verschil: bij trainers tobben we nooit over hun topinkomen.

J. Herre Kingma, de ziekenhuisbestuurder