Subtype AML bepaalt respons op decitabine

Patiënten met specifieke subtypen van acute myeloïde leukemie (AML) of myelodysplasie hebben baat bij therapie met decitabine. Dit blijkt uit de studie van Welch e.a. gepubliceerd in NEJM.

Het chemotherapeuticum decitabine wordt al langer gebruikt voor de behandeling van AML en myelodysplasie. De therapeutische effecten ervan variëren echter: 20-64 procent bereikt complete remissie na behandeling. Om te onderzoeken waarom sommige patiënten beter reageren dan andere, startten Welch e.a. een trial op. Zij includeerden 116 volwassenen, die onder te verdelen waren in drie verschillende categorieën: oudere AML-patiënten (vanaf 60 jaar), recidief AML-patiënten en transfusieafhankelijke myelodysplasiepatiënten. Vervolgens werd bij ieder van hen cytogenetisch en moleculair onderzoek verricht, waarbij verschillende chromosoomafwijkingen en mutaties in kaart werden gebracht.

Van de 116 patiënten die behandeld zijn, bereikte in totaal 46 procent complete remissie (<5% blasten in het beenmerg). Patiënten met een ongunstig cytogenetisch risicoprofiel reageerden daarbij beter op de therapie dan die met een gunstig of intermediair risicoprofiel (67% vs. 34% respons). Daarnaast leek de aanwezigheid van een p53-mutatie de kans op therapierespons te vergroten, aangezien alle patiënten met deze mutatie complete remissie bereikten ten opzichte van 41 procent in de groep mensen zonder deze mutatie. Dit is opvallend aangezien slechts 20 tot 30 procent van de AML-patiënten met p53-mutaties op conventionele chemotherapie reageert.

Ten slotte bleek de totale overleving van patiënten met een ongunstig risicoprofiel of p53-mutatie niet slechter te zijn dan die van patiënten met een intermediair risicoprofiel. De mediane overleving van patiënten met een p53-mutatie (12,7 maanden) was zelfs iets langer dan de overleving (10 maanden) bereikt na een stamceltransplantatie bij deze mensen.

NEJM, doi: 10.1056/NEJMoa1605949