Risicoprofiel AML vastgesteld

Met de identificatie van 133 onderscheidende genen denken onderzoekers van de universiteit van Stanford een middel te hebben gevonden om hoog- en laag-risico acute myeloïde leukemie (AML) uit elkaar te houden. De studieresultaten verschenen in The New England Journal of Medicine (NEJM) van 15 april.

De in te zetten therapie bij AML hangt af van de agressiviteit van de kanker. Volgens onderzoeksleider Jonathan Pollack is het relatief eenvoudig om de meest agressieve en de minst agressieve vormen te onderscheiden. In de groep daartussenin gaat het nog wel eens mis. Patiënten krijgen dan niet de meest passende behandeling. Agressieve AML reageert bijvoorbeeld niet goed op chemotherapie, terwijl voor ‘milde’ AML een beenmergtransplantatie te ingrijpend wordt geacht.

In de studie werd van 116 volwassen AML-patiënten de activiteit gemeten van 26.260 genen. Daarbij hadden 45 patiënten de ziekte met een ‘gemiddelde agressiviteit’. Er waren duidelijk twee patronen van genactiviteit te onderscheiden. Die patronen bleken ook nog te correleren met een langere of kortere overleving van de patiënten. Na nadere analyse konden de twee verschillende patronen in verband worden gebracht met de activiteit van niet meer dan 133 genen.

In hetzelfde nummer van NEJM bericht de Rotterdamse onderzoeksgroep onder leiding van Bob Löwenberg dat met de microarray-techniek AML-patiënten in 16 subgroepen zijn onder te verdelen (zie MC 16/2003: 627-9). NEJM concludeert op basis van beide studies in een redactioneel commentaar dat genexpressietechnieken zich ontwikkelen tot betrouwbare diagnostische gereedschappen. << RC