Stroomstoring

In het Streekziekenhuis Hardenberg waar ik destijds werkte als internist, was de bereikbaarheidsdienst vanuit huis a way of life. Ik had weer eens nachtdienst. Was het 18 januari 1985? Zeker weten doe ik het niet. Ook het geraadpleegde krantenarchief geeft geen uitsluitsel.

Plotseling word ik na middernacht wakker. Het is koel in huis, alsof de cv is uitgezet. Ook is het absoluut doodstil. Ik kijk slaperig naar de wekker. Althans richting wekker.

Maar ik zie geen cijfers oplichten. Volstrekte duisternis. Ik grijp verschrikt naar mijn hoofd in de veronderstelling dat ik ben getroffen door acute blindheid. Op de tast loop ik naar het slaapkamervenster. Buiten is het ook donker, alsof ons huis van de ankers is losgeslagen. Geen overburen meer! Op de tast loop ik de trap af en zie tot mijn onuitsprekelijke geruststelling dat er nog wel een sterrenhemel is. Maar direct daarna besef ik dat ik mogelijk al uren niet meer bereikbaar ben. De telefoonlijn is namelijk ook dood. Toenemend bezorgd klauter ik in de auto. Door de totaal verduisterde buitenwijk rijd ik richting centrum.

Daar zie ik een uniek fenomeen. Als een baken in zee liggen daar de oprit en het parkeerterrein van het ziekenhuis, als een kermis. Ik haast mij naar binnen. Tot mijn verrassing zitten daar in de schemer achter de balie het hoofd van de Technische Dienst en de algemeen directeur. Ze reageren niet op mijn komst.

De directeur spreekt de onsterfelijke woorden: ‘Er zijn nu duizenden kippen dood.’ In de legbatterijen, wel te verstaan. De stroom blijkt in een groot deel van Noordoost-Overijssel al uren uitgevallen. Tot mijn geruststelling heeft de verpleging mij niet gemist. Uit solidariteit en lotsverbondenheid blijf ik nog geruime tijd hangen aan de balie. We luisteren naar het radiobulletin. Uiteindelijk druip ik af en probeer nog een paar uurtjes slaap te pakken.

Jan Taco te Gussinklo, ex-internist