Spraakverwarring rond meisjesbesnijdenis

Een artikel in Nieuwe Revu met de titel ‘Hoezo verbod op vrouwenbesnijdenis’ heeft voor de schrijfster van het stuk geresulteerd in zendtijd in Pauw & Witteman, kamervragen en een onderzoek door de Inspectie voor de Gezondheidszorg in alle klinieken waar plastische chirurgie wordt uitgevoerd; een mega-effect dus.

Volgens ons kun je een vrijwillig verzoek van een volwassen vrouw om een ingreep aan haar genitaliën te verrichten, niet op één lijn plaatsen met een meisjesbesnijdenis. Plastisch chirurgen voeren geen operaties uit tegen de wil van de patiënte of waarbij de patiënte haar wil niet zelf heeft kunnen bepalen en waarbij de functionaliteit en haar seksuele beleving wordt verstoord.

Anders ligt het bij ingrepen die een weloverwogen keuze zijn van een individuele vrouw die haar beslissing in het besef van de (on)mogelijkheden heeft genomen en waarbij een beter (veelal psychisch) welbevinden de intentie is. Overigens gebeurt dit pas na grondig anamnestisch vooronderzoek, eventueel zelfs middels verscheidene gesprekken en met behulp van advies van derden, zoals psychologen.

Daarnaast blijft het belangrijk om nauwkeurig na te gaan waarover wij medici praten als het gaat om bepaalde verzoeken tot ingrepen. Dat voorkomt een Babylonische spraakverwarring tussen media, beleidsmakers, politici, dokters en patiënten. Belangrijk is dus om leeftijd, de omschrijving van het verzoek en de daarmee meestal samenhangende (on)vrijwillige keuze van patiënte te vermelden. Dat laatste ontbreekt volledig in het artikel van Nieuwe Revu en heeft daarmee velen op het verkeerde been gezet. De publicatie heeft geen bijdrage geleverd aan een genuanceerd en niet vooringenomen oordeel over een onderwerp waarin medische, ethische en juridische aspecten samenkomen.

Utrecht, oktober 2007

dr. R.B. Karim, plastisch chirurg en bestuurslid Nederlandse Vereniging voor Esthetische Plastische Chirurgie (NVEPC)

prof. dr. B. van der Lei, voorzitter NVEPC