Snel declarerende huisarts wordt beloond

Het pleidooi van Jan Dijk voor een gekoppeld patiëntenbestand is realistisch, alleen er moet één ‘maar’ op volgen: dat is dat de nieuwe huisarts een nieuwe aanmelding niet moet accepteren voordat de zaken zijn geregeld (MC 2/2008: 77). Te vaak gebeurt het dat de nieuwe huisarts (inderdaad) met briefjes met handtekening via de zorgverzekeraar zijn geld tracht veilig te stellen, maar dat de patiënt niet wordt gedwongen de dossieroverdracht te regelen. U moest eens weten hoeveel dikke dossiers zijn achtergebleven, en ik me maar afvragen hoe de nieuwe huisarts überhaupt als zodanig kan, wil en mag functioneren.

De opmerking van Dijk dat vaak niet duidelijk is wie wel de pecunia heeft ontvangen, is duidelijk te weerleggen: dat is dus de vorige huisarts. Advies is om terplekke bij aanmelding de patiënt deze huisarts te laten bellen (iedereen heeft tegenwoordig een mobieltje bij zich). Lukt dit niet, dan is er geen inschrijving en dus is de patiënt een ‘passant’.

Als dit beleid consequent wordt gevoerd, is er nimmer een probleem. Het wordt hoog tijd dat huisartsen zich meer druk maken om het dossier (en dan volgt het recht op geld vanzelf) en dat patiënten goed worden geïnstrueerd. Het is immers in hun belang dat de administratie goed wordt gevoerd.

Tot slot het volgende. Dijk pleit voor een systeem waarbij huisartsorganisaties en zorgverzekeraars samen een database vullen en beheren. Opvallend hierbij is overigens de afwezigheid van de belangrijkste partij, namelijk de cliëntèle. Daarentegen koestert Dijk wel de mijns inziens ijdele hoop dat patiënten, na het inzien van de afrekening, actie ondernemen om een eventueel foutieve inschrijving te corrigeren. Ik moet de eerste patiënt nog tegenkomen die dat gaat bewerkstelligen.

Leeuwarden, januari 2007

J.H. Leenders, huisarts en zorgveldwachter