Selectief geheugen (3)

Aanvankelijk dacht ik dat het artikel ‘Selectief geheugen’ (MC 46/2005: 1857) was geschreven door minister Hoogervorst of door een apparatsjik van het VWS-Kremlin, misschien zelfs door een ex-politicus die via zijn (of haar) politieke vriendjes een goedbetaalde baan bij een van de vele controle-instituten toegeworpen had gekregen. Maar tot mijn verbazing was de auteur onze eigen Floris Sanders, oud-voorzitter van de Orde en praktiserend radioloog (een specialisme zonder DBC’s). Hij gaf de ‘boze specialisten’ (die durfden te protesteren tegen een krankzinnig ingewikkeld systeem) een heuse uitbrander! Het was allemaal onze eigen schuld: te veel producttyperingen! Overheid, verzekeraars en NVZ waren slechts onschuldige toeschouwers.

Hoe is het mogelijk dat na tien jaar vergaderen door Jan en alleman in bestuurlijk (medisch) Nederland, en na al die miljoenen die zijn uitgegeven aan externe adviebureaus, automatiseerders et cetera, niemand heeft gezegd: Stop, dit systeem kan nooit werken! Nu pas wordt de ellende duidelijk.

Het probleem is niet het aantal DBC’s, maar de belachelijke bureaucratie die wordt veroorzaakt door de validatiemodule, de driedubbele controles, het geïnstitutionaliseerd wantrouwen. Hieraan zijn overheid, verzekeraars en NVZ wel degelijk schuldig.

In zijn poging het ontstaan van de DBC’s te verklaren noemt Sanders de wet-Biesheuvel, met de terloopse vermelding dat hierdoor de medisch specialisten hun zelfstandig declaratierecht verloren (de ziekenhuizen kregen dat recht).

De DBC’s blijven een miljoenenverslindende ramp binnen een Stalinistische budgettaire VWS-tirannie en moeten worden afgeschaft. Moderniseer het oude declaratiesysteem, stop de budgettering en herstel de directe betalingsrelatie met de patiënt, simpel (pinpas!) en transparant. Nederland gaat hierdoor echt niet failliet!

Boxmeer, december 2005

A.J. van Bork, internist