Samenwerking huisarts en bedrijfsarts

Ongetwijfeld onbedoeld maakt de bijdrage van Anema c.s. ‘Samenwerking van huisarts en bedrijfsarts’ (MC 20/2001: 790) pijnlijk duidelijk hoe bewerkelijk we rond de (zieke) werknemer in de weer blijven. We konden lezen dat de overspannen verpleegkundige zowel van de huisarts als de bedrijfsarts probleemdiagnose en advies ontvangt. Uiteraard verschillen de artsen van mening (zie ‘Asterix en de Helvetiërs’, pag. 12). Wat één arts in twee consulten had kunnen doen, kost nu dus twee artsen ieder minstens twee consulten, waarschijnlijk meer. Daarnaast vult elke dokter een formulier in dat zijn collega dan weer mag doornemen, liefst zonder enige bedenktijd en in bijzijn van de werknemer. Waarvoor dus nóg een consult nodig is.

Toegegeven, Hollandser kan bijna niet. Maar welke klinisch specialist zou op deze wijze willen werken? En wie is hier nu mee gediend? Bedrijfsartsen en huisartsen? Die knappen kreunend af door te veel werk. Op dubbel werk en discussie zitten ze dan toch niet te wachten. De werknemer? Die pendelt nu tussen de artsen op en neer, een formulier met meningsverschillen over zijn klachten op zak, drukker met artsenbezoek en ziek-zijn dan met herstel. Daar wordt hij meestal letterlijk en figuurlijk niet goed van. De maatschappij? Het enige land ter wereld met een unieke scheiding tussen behandeling en verzuimbegeleiding kampt met even unieke als hardnekkige problemen rond werk en gezondheid. Toeval?

Een week eerder nog betoogde Maassen in het artikel ‘Samenwerking bij rugklachten’ (MC 19/2001: 730) dat één arts met aandacht beter werkt dan drie dokters zonder tijd en budget. Hoeveel afgeknapte dokters en afgekeurde werknemers moeten er nog komen voor we de arbeidsrelevante gezondheidsvraagstukken overlaten aan die ene dokter die op dat gebied is gespecialiseerd?  En deze dan op een voor artsen gebruikelijke wijze met zijn collegae laten overleggen?

Lochem, juni 2001