Regiefoutje

In de tweemanspraktijk waar ik sinds 1971 deel van uitmaakte, werden door de huisartsen zelf nog tientallen bevallingen per jaar begeleid. Een geweldige tijd. Het zal rond 1975 zijn geweest dat een vader me tijdens de bevalling vroeg of hij met zijn bandrecorder – een grote met spoelen en een microfoon – een opname van de geboorte mocht maken. Natuurlijk mocht dat. ‘Zet het apparaat maar onder het bed, dan hebben we er geen last van en zet hem maar aan als het bijna zover is.’

De uitdrijving is zoals altijd een spannend moment: wordt het een jongen of een meisje, is alles goed en zit alles erop en eraan? In het pre-echotijdperk waren dat immers allemaal nog verrassingen. Dus niemand dacht meer aan de recorder, die werkloos onder het bed stond.

De bevalling verliep vlot; het was een jongen en hij zag er keurig en compleet uit. Kind op de buik, afnavelen en uitzuigen en eindelijk tijd voor reflectie.

‘We zijn de bandrecorder vergeten!’, riep de vader ineens. ‘Dan doen we het over’, was mijn reactie. We hielden de baby even stil en ik riep: ‘Nog even doorpersen... ja… het is een jongen! Gefeliciteerd’. Toen de hand van de mond van het baby’tje en het huilen begon (weer). De naam van het kind werd geroepen en de opname was geslaagd.

Jan Jongerius, huisarts n.p.

• Meer lezersbijdragen Bijzondere bevalling