Peepshow?

Als arts-assistent kom ik geregeld op de intensive care (IC) om patiënten te beoordelen. In het ziekenhuis waar ik op dit moment stage loop, liggen de IC-patiënten goed zichtbaar achter een glazen gevel direct aan de looproute richting parkeergarage. Vorige week kwam ik bij mevrouw A in consult. Zoals u weet zijn neurologen (in opleiding) altijd zeer geïnteresseerd in voeten. Het terugslaan van de dekens is dan ook onontbeerlijk. Om te voorkomen dat op datzelfde moment de heren  B, C en D (allen bij kennis) meegenoten, of de toeschouwers buiten, dacht ik de gordijnen te sluiten.

Een toestormende verpleegkundige vroeg waar ik mee bezig was. Ik antwoordde dat ik de patiënt graag wat privacy gunde  Dit had ze nog nooit meegemaakt. ‘Iedereen onderzoekt hier de patiënt gewoon open op zaal.’ Ik was totaal geshockeerd, want dit betekent dat op deze IC iedereen te pas en te onpas met zijn hele hebben en houwen voor de halve wereld blootligt. U zal me wel preuts vinden, maar als ik ooit op een IC terechtkom, dan hoop ik toch met respect behandeld te worden. Dat veel patiënten niet bij kennis zijn, maakt voor de benadering niet uit.

Ik hoop u na het lezen van deze column bij zichzelf te rade gaat hoe u omgaat met ontblote patiënten.

Niet overtuigd? Neem eens  de rol van patiënt aan en laat je op zaal onderzoeken door een collega. Dan weet je meteen hoe slecht de gordijntjes sluiten,  hoe weinig verhullend de katoennetjes zijn en hoe weinig geluid ze absorberen. Ik hoop van harte dat u de volgende keer ook op de IC de gordijntjes sluit.

Marlies B. Reinders, de arts-assistent