Overdosis antiworm

Ik werkte in de tropische jungle van Colombia en woonde in de provinciehoofdstad. Er was geen dierenarts in het stadje, wel een landbouwdienst die onder andere medicijnen voor varkens en koeien verkocht. Huisdieren stonden niet hoog in aanzien.

Op een avond stond een bevriende Nederlander op de stoep. ‘Wil je snel langs komen? Het gaat slecht met onze poes – het lijkt alsof hij het niet lang meer maakt!’ In zijn huis trof ik een poes met heftige convulsies aan. De anamnese vermeldde dat poes een dag of tien wormen had uitgescheiden. De eigenaren hadden in de landbouwwinkel vloeibare antiwormmiddelen voor koeien gekocht. Een aan het gewicht aangepaste dosis zou volgens de leverancier voor katten werkzaam moeten zijn. Het gewicht van poes was geschat op 20 kg, dat van een koe was 500 tot 600 kg, dus kreeg poes 1/25ste deel toegediend. Ze was gaan slapen om een uur later stuiptrekkend wakker te worden.

Ik bekeek de poes die de ene convulsie na de andere had, schuimbekte en met de ogen rolde. Poes had nog niet de grootte van een dysmature pasgeborene en ik schatte haar gewicht dus op 1,5 kg. Met andere woorden, het arme dier had een zware overdosis toegediend gekregen. De gebruiksaanwijzing raadplegend las ik wat te doen bij overdosering: fenobarbital 15 mg/kg lichaamsgewicht, langzaam injecteren.

Ik ben arts, maar ik had daar geen huisapotheek. Het wemelde in de stad van drogisterijen, maar fenobarbital behoorde vermoedelijk niet tot hun therapeutisch arsenaal. Verder was er alleen de apotheek van het ziekenhuis. Omdat het een spoedgeval betrof en ik arts was, werden we meteen geholpen. Ik hoefde niet eens te doen alsof het een baby betrof en kreeg twee ampullen fenobarbital en een injectiespuit mee.

Poes had nog steeds convulsies, maar had (gelukkig) overgegeven. Met een professioneel gebaar trok ik de fenobarbital op en spoot het langzaam intramusculair in de achterpoot. Na vijf minuten werden de tussenpozen tussen de convulsies langzaam langer, tot ze stopten en het dier diep leek te slapen. Na een tijdje deed ze af en toe de ogen open. Na een uur probeerde ze waggelend op te staan. Ik vertrok, liet de tweede ampul en injectiespuit achter en zei dat ze me konden roepen als er weer convulsies zouden optreden. Dit gebeurde niet. De volgende dag liep poes gewoon rond. Na een paar dagen was ook de worminfectie genezen.

Elly Engelkes, arts

• Alle lezersbijdargen uit de Dierenspecial