Operatie gelukt

Het is zondag en ik heb weekenddienst. Al eerste loop ik samen met mijn supervisor langs de intensive care-patiënten. Patiënt A is 45 jaar en drie dagen tevoren geopereerd aan een acute dissectie van de thoracale aorta, doorlopend tot in de carotiden. Voordat de operatie begon had hij een para­parese aan de benen en een gedaald bewustzijn. Al met al een sombere uitgangssituatie voor een dergelijke grote acute ingreep.

De patiënt krijgt nu geen sederende medicatie meer en ons wordt gevraagd hem neurologisch te beoordelen. Hij is diep comateus zonder hersenstamreflexen en heeft  geen motorische reactie aan de extremiteiten. Op de scan van de hersenen zijn beiderzijds uitgebreide infarceringen aangetoond. Gezien de klinische bevindingen en het aanvullend onderzoek is de prognose infaust. De intensivist vraagt ons met de familie te praten en het slechte nieuws te brengen. Daarop vraag ik hem in hoeverre de thoraxchirurg de familie in een eerdere fase heeft gesproken om de situatie uit te leggen. ‘De thoraxchirurg heeft aangegeven dat de operatie succesvol is verlopen’, antwoordt hij.

Operatie succesvol verlopen? Van binnen zal de aorta uiteraard fantastisch zijn gesloten. Over het technische resultaat kan de thoraxchirurg tevreden zijn. Maar je kunt toch niet van een succes spreken als het eindresultaat een hersendode patiënt is?

We gaan het gesprek met de familie aan, die erg schrikt van het slechte nieuws, vooral omdat zij andere verwachtingen hadden na het eerdere gesprek met de operateur. Zij worden nu niet alleen geconfronteerd met het overlijden van een dierbare, maar moeten ook gelijk nadenken over donatie. Operatie gelukt, patiënt helaas overleden.

Marlies B. Reinders. de arts-assistent