Oefening in afscheid

‘De dokter in het ziekenhuis was heel direct. Een kankergezwel van de alvleesklier waartegen geen kruid was gewassen. Het ergste vond ik dat hij zei dat hij niets meer voor me kon doen. Wat vindt u daar nu van? Daarmee kun je iemand toch niet wegsturen? Hij bedoelde het wel goed hoor, denk ik, dat doktertje.’

Zo was mevrouw Boomsma thuisgekomen in haar seniorenwoninkje. Nog net zo geel als voor de opname, maar opmerkelijk monter. Een fors­gebouwde vrouw met een wilskrachtig gezicht en lach­rimpeltjes. Ze had me al veel over haar negentig­jarige bestaan verteld. Een leven als een streekroman. Een gemakkelijke patiënt, met wijsheid, relativering en geloof.

Ze kon niet begrijpen dat een dokter een patiënt zó wegstuurt. ‘Klaar, afgeschreven. Geen controle, niks. Ik vergeef het de dokter wel, hoor. En hij zal gelijk hebben, dat het een ernstige tumor is. Ik kon goed merken dat hij een hele knappe dokter is. Hij heeft me op de scans alles laten zien.’

Ik laafde mij aan dit mengsel van kracht, liefde, vergeving en nuchterheid, en staarde naar de bruine plastic flessen met capsules die zij van haar natuurarts had gekregen. Het zijn merendeels Duitse etiketten. Al vaak heeft ze me uitgelegd wat ze aan de ‘homeopathie’ ontleende en wat aan de ‘allopathie’. Ze was ervan doordrongen dat er meer tussen hemel en aarde was dan een mens kon verklaren. ‘U hebt toch in Afrika gewerkt? Dan zult u dat ongetwijfeld ook weten.’

Ze wilde op haar manier afscheid nemen van het leven en van allen die haar dierbaar waren en huurde een feestzaaltje in het dorp. Haar dierbaren vonden het wel wat eigenaardig, een afscheidsfeest van een kankerpatiënt. Maar ja, Tryntsje Boomsma was nu eenmaal anders. Iedereen kreeg bij vertrek een kaars en een spreuk die met vaste hand op een kaartje was geschreven.

Daarna begon het wachten. Maar dood ging ze niet. Na een paar weken begon ze weer beter te eten, de icterus nam af. Ze leefde zozeer op, dat haar oude kwaal (hartfalen) weer het grootste probleem werd. En monter bleef ze als altijd. ‘Zo zie je maar, dokters weten niet alles. De homeopathie is ondersteunend en ook de allopathie kan ik niet missen. Maar ik ben genezen door positief te denken. Dat heeft heel veel liefde-energie vrijgemaakt uit de kosmos. Ja, dokter, ik moet blijkbaar nog meer leren, hier in het aardse leven. Het was een oefening in afscheid.’