Nooit meer de coassistent

Zodra ik het ziekenhuis binnenstap en mijn witte jas aantrek, gebeurt er iets. Mijn ochtendhumeur verdwijnt als sneeuw voor de zon, ik versnel mijn pas en ben direct vol verwachting van wat komen gaat. Vandaag is dan echt mijn allerlaatste dag als coassistent in het ziekenhuis. De dag die eerst nog zo ver weg leek, maar ook opeens beangstigend dichtbij kwam.

Als co heb je een prachtige positie waarbij je over de schouders van tientallen professionals mag meekijken. Iedere dokter geeft je weer andere inzichten in de kunst van ons vak. Langzaam leer je zelf meer verantwoordelijkheid te krijgen én te nemen en je eigen weg te vinden. Van mijn allereerste ‘echte’ patiënt, operatie en infuus tot mijn allereerste overlijden, al die momenten staan in mijn geheugen gegrift.

Bijna naakt heb ik voor mijn medestudenten gestaan om te ervaren hoe het is om als patiënt onderzocht te worden en de basisvaardigheden op elkaar te oefenen. Maar pas echt kwetsbaar voelde ik me elke keer weer dat ik persoonlijke feedback van supervisoren kreeg. Juist die momenten ben ik ontzettend dankbaar, want die maken me straks niet alleen een betere dokter maar ook een sterker persoon. Vond ik het een paar maanden geleden nog ondenkbaar dat ik bijna dokter was, nu voel ik toch vertrouwen omdat ik steeds beter weet wat ik wel en ook wat ik niet kan.

Geen enkele innovatie kan op tegen de aandacht en empathie van de zorgverlener

Mijn studie bracht me van een enorm ambitieus en wervelend academisch centrum naar een knusse, dorpse huisartsenpraktijk. De ene week mocht ik nog oefenen met een DaVinci-robot, de andere week ervaarde ik hoe het is om geneeskunde te bedrijven in Oeganda zonder enige moderne hulpmiddelen. ’s Ochtends mocht ik voor het eerst verwachtingsvolle ouders het hartje van hun ongeboren kindje laten horen, ’s middags moest ik mijn eigen tranen wegslikken toen de gynaecoloog een jonge vrouw vertelde dat ze in een palliatief stadium was beland. Geen dag was hetzelfde, elk verhaal van een patiënt uniek.

Na zeven fantastische jaren kan ik alleen maar zeggen dat de geneeskunde mijn hart gestolen heeft. Het geeft je een intiem inkijkje in de wereld van mensen die tot dan toe vreemden voor je waren. Het geeft je inzicht in de kracht, maar ook de kwetsbaarheid van patiënten. Elke dag weer mag je werken met collega’s die zich vol inzetten om anderen te helpen. Je mag patiënten begeleiden en ondersteunen in wat voor hen bepalende momenten zijn. De geneeskunde staat nooit stil en dagelijks worden er weer fantastische ontdekkingen gedaan. Maar geen enkele innovatie kan op tegen de kracht van aandacht en empathie van de zorgverlener jegens de patiënt. Juist die persoonlijke zorg is waarom ik dokter wil worden en waarom ik straks vol trots en overtuiging de artseneed zal uitspreken. En een ding is zeker, dit is misschien het einde van mijn studie, maar het is ook het begin van een fantastisch avontuur!

Claudia van Woerkom, voorzitter De Geneeskundestudent