Niet meer wakker worden

De oude demente dame woonde alleen en kreeg twee keer per dag een insuline-injectie van de wijkzuster. Toen ik een mammacarcinoom bij haar ontdekte, werd in overleg met haar drie dochters besloten dat moeder niet hoefde te weten dat ze kanker had en werd begonnen met tamoxifen (Nolvadex), waardoor de tumor wat kleiner werd.

Op een ochtend kreeg ze insulten na de injectie en kwam ze in het ziekenhuis terecht. Daar werden multipele hersenmetastasen aangetoond in combinatie met long- en levermetastasen. Door het infuus met valium en morfine lag ze rustig in coma te midden van haar drie dochters. Die hadden juist besloten dat ze om beurten de nacht in de kamer bij hun moeder wilden doorbrengen.

‘U Iaat mama toch niet meer wakker worden, dokter’, vroeg de oudste. Ik knikte en zei dat de therapie voor de insulten nodig was en dat verdere behandeling geen zin had.

‘Misschien voeren we de dosis morfine en valium nog iets op’, zei ik en ze begrepen wat ik bedoelde.

Ik zat beneden mijn poli te doen, toen één van de dochters verschrikt mijn kamer binnenstormde. Een broeder had de dochters ernstig toegesproken. Of ze wel beseften dat dit je reinste moord was. Het heeft me vele uren gekost om de broeder uit te leggen dat dit geen euthanasie was, maar adequate terminale begeleiding en dat een tegenstander van eutha­asie zich op een andere wijze dient te uiten.

Een week na haar overlijden kwam de broeder me een flesje wijn brengen en hebben we weer een uurtje gebabbeld.