MRI aanvragen vereist extra competenties

Huisartsen die voor patiënten zelf MRI-onderzoek aanvragen, moeten de beelden ook zelf kunnen beoordelen en interpreteren. Zij die dat niet kunnen, moeten patiënten gewoon verwijzen naar een neuroloog.

In steeds meer regio’s kunnen huisartsen MRI-diagnostiek aanvragen. Het gaat vooral om MRI-diagnostiek van de lumbale wervelkolom en in een aantal regio’s ook MRI-diagnostiek van de hersenen. Vorig jaar pleitten Algra c.s. voor de mogelijkheid om vanuit de eerste lijn rechtstreeks MRI-onderzoek aan te vragen van de lumbale wervelkolom.1 Niet alle zorgverzekeraars vergoeden dit, maar ze staan er ook niet sterk afwijzend tegenover.2  Een huisarts die zelf MRI-onderzoek aanvraagt, moet zich wel een aantal zaken realiseren.

Menig neuroloog heeft de ervaring dat de radioloog MRI-beelden niet altijd correct interpreteert. In de dagelijkse praktijk bekijkt niet alleen de radioloog de MRI-beelden, maar ook de neuroloog die het onderzoek heeft aangevraagd. Bij deze ‘tweede blik’ komt het regelmatig voor dat de neuroloog afwijkingen ziet of die anders interpreteert dan de radioloog. Dit kan variëren van kleine tumoren, subdurale hematomen of het foutief interpreteren van vasculaire witte stofafwijkingen als teken van demyelinisatie. De huisarts kan dan ook niet blindvaren op de beoordeling van de radioloog. Hij moet ook zelf kijken naar de beelden en de kennis en vaardigheden hebben om de beelden te interpreteren.

Sensibele klachten
Daarnaast is niet altijd duidelijk of een afwijking ook is gerelateerd aan de klachten of symptomen. Neem bijvoorbeeld een patiënt die al enkele dagen gevoelsstoornissen heeft in zijn rechterlichaamshelft (exclusief het gelaat). De huisarts vermoedt een beroerte en laat MRI-onderzoek uitvoeren. Het radiologieverslag vermeldt vervolgens ‘enkele vasculaire witte stofafwijkingen met een lacune links frontaal’. De huisarts concludeert dat er sprake is van een lacunair infarct en start behandeling met acetylsalicylzuur en dypiridamol.

Hij realiseert zich echter niet dat een frontale laesie de sensibele klachten van patiënt niet verklaart. Het beeld blijkt uiteindelijk te berusten op een myelitis op cervicaal niveau. Een gedegen kennis van de neuroanatomie en neurologie is dan ook evident om het resultaat van MRI-diagnostiek op waarde te kunnen schatten. 

Ten slotte speelt een juridisch aspect. In een uitspraak van het Centraal Tuchtcollege uit 2002 worden de verantwoordelijkheden van radioloog en neuroloog (of dit geval huisarts) duidelijk verwoord.3 De radioloog draagt de primaire verantwoordelijkheid voor de interpretatie van beeldvormend onderzoek. De arts die het onderzoek aanvraagt, krijgt echter een belangrijke mate van medeverantwoordelijkheid als er enige discrepantie bestaat tussen de klinisch-neurologisch diagnose en de bevindingen van het radiologisch onderzoek.

Kostenreductie
Het stroomlijnen van diagnostische trajecten is een goed middel om zowel patiëntvriendelijkheid als kostenreductie te realiseren. Maar de kwaliteit van de geleverde zorg mag er nooit onder lijden. Iedere huisarts die twijfelt over de beoordeling en interpretatie van MRI-beelden doet er goed aan de patiënt te verwijzen naar een neuroloog. 

dr. Gerald Hengstman,
neuroloog, Catharina-ziekenhuis, Eindhoven
 
Correspondentieadres: gerald.hengstman@catharina-ziekenhuis.nl;
c.c.: redactie@medischcontact.nl
Geen belangenverstrengeling gemeld.

Referenties
1. Algra PR c.s. Huisarts kan zelf MRI aanvragen. Medisch Contact 2008; 63 (28): 1212-4. 2. Menzis vergoedt MRI-aanvraag door huisarts niet. Medisch Contact 2008; 63 (39): 1579. 3. Verantwoordelijkheid tussen specialisten. Uitspraak Centraal Medisch Tuchtcollege. Medisch Contact 2002; 57 (44): 1623-5.