Mein Gott, wat heeft daß Kind?

Een van de huisgenoten in ons studentenhuis in Groningen ging trouwen. Deze ultieme stap naar het burgerlijk bestaan leek ons reden genoeg om namens het huis als huwelijkscadeau een hond én pantoffels aan te bieden. Het bruidspaar reageerde beleefd aangenaam verrast op dit prachtige cadeau.

Een maand later echter kwam een zorgelijk kijkende bruidegom bij zijn oude huis langs. Zijn vrouw had hem voor de keus gesteld: ‘Die hond eruit, of ik eruit.’ Het beest bleek zich een plek op het voeteneinde van het echtelijk bed te hebben toegeëigend, en was daar een ongenode gast. De keuze was duidelijk. Omdat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om de hond terug te brengen naar het asiel, bleef hij bij mij. Toen ik begon aan de opleiding kindergeneeskunde in Rotterdam, verhuisde de hond mee. In de loop van de tijd begon hij levendigheid én eetlust te verliezen, en werd duidelijk ziek met een niet te missen foetor ex ore. Nierlijden? Een labonderzoek moest duidelijkheid geven.

In een van mijn nachtdiensten bracht mijn vrouw de hond naar het ziekenhuis. Samen met de assistent kinderchirurgie nam ik een flink bloedmonster af voor creatinine en ureum. Ik zette een gefingeerde naam op het aanvraagformulier – dit was nog in de tijd van vóór de ponsplaatjes – en leverde het met het bloed af op het lab. De volgende morgen werd ik als afdelingsassistent door Barbara, de van oorsprong Duitse labanaliste, gebeld die mij geagiteerd vroeg: ‘Mein Gott, wat heeft daß Kind?!’ Creatinine en ureum bleken torenhoog, passend bij een ernstige nierinsufficiëntie. Er volgde een voor mij moeilijk moment om uit te leggen dat ‘daß Kind’ eigenlijk een hond was.

De uitslagen werden door haar, meelevend als zij was, uit het labboek weggelaten. De klinisch chemicus heeft ze nooit onder ogen gekregen, wat waarschijnlijk veel onaangename vragen heeft voorkomen. De hond is kort daarna thuis overleden.

J.F. van Gils, kinderarts n.p.

• Alle lezersbijdragen bij de Dierenspecial