Make a memory

Twee dagen voor kerst kreeg ik tijdens de tweewekelijkse routine echocontrole slecht nieuws: een kind van de tweeling in mijn buik bleek een probleem te hebben. ‘Het hele hoofdje staat vol vocht. Er zijn bijna geen normale hersenstructuren meer te zien. Is dat eerder niet gezien? Dit is foute boel.’

Hoe het kon dat deze afwijking pas met 28 weken werd ontdekt, snapten zij ook niet. Vele geavanceerde echo’s en gynaecologen later, bleek er geen vocht, maar veel bloed in het hoofdje te staan. Diagnose: arterioveneuze malformatie.

Van arts was ik opeens patiënt. Patiënt na een slechtnieuwsgesprek. De wereld stond stil. Waarom? Echt waar? Wat nu? Verdoofd fietste ik naar huis om het nieuws te vertellen. Het kon niet waar zijn. Gewoon een droom.

Een week later de volgende bizarre dag: bij nadere controle van kindje B, met de afwijking, was er opeens alleen nog maar aandacht voor kindje A: die had nu te weinig vruchtwater. Het ergste bleek waar: gebroken vliezen van A! Nu al, in week 29! Directe opname volgde: aan de weeënremming, antibiotica en longontplooiingsmiddelen. ‘s Avonds ging de remming goed werken en zo werd het een heel bijzondere jaarwisseling. Eerst spraken we vijf kwartier met een van de verpleegsters over onze wensen rondom het overlijden van ons kindje B.

Heel raar om over een crematie na te denken van iemand die je nog helemaal niet gezien hebt. En vervolgens begonnen we met champagne en oliebollen op mijn ziekenhuiskamer samen aan het nieuwe jaar, onze tweeling nu nog vrolijk trappelend bij ons.

Maar al snel zette alles toch door. Op 2 januari ‘s avonds werd ik naar de verloskamers gebracht. Anderhalf uur later hadden de weeën hun werk al zo goed gedaan, dat ik mocht gaan persen. Een kwartier later was daar ons kindje A: Lisa Karlijn. Nog een uur later hadden we ook Anouk Emma, het ‘slechte’ kindje B. Toch was het een prachtig meisje om te zien. Alles zat erop en eraan, ze bewoog, ze huilde. Zouden ze zich toch vergist hebben? Heel intens hebben we van haar genoten.

Maar na 5 uur hard vechten in onze armen, is ze toch haar eigen weg gegaan. Al snel stond er een fotografe op de stoep; een prachtige fotoreportage werd gemaakt, waarbij zelfs de kleine Lisa uit de couveuse werd gehaald om voor het laatst nog op de foto te gaan met haar tweelingzusje. Hoewel we Anouk die dag hebben moeten laten gaan, zijn de prachtige uren met haar, evenals de bijzondere foto’s, voor eeuwig bij ons.

Saskia de Vries-van Vugt
Aios, UMC Utrecht

Alle lezersbijdragen Bijzondere bevalling